Tanrıya Yakın Herşey Bizimdir

?Amed şehrim benim, sende saklı tüm düşlerim??
Böyle başlardı şarkı ve ne gariptir böyle biterdi. Tıpkı kaderin çizgileri gibi?
Bir şehre ithaf ediyorum sevdamı ki yarım kaldı, özür diliyorum Mem u Zin?den?

Şiirlerden oyuklar açtım bastığın topraklarda, yağmurlardan küstüm, rüzgârlara sırt çevirdim. Zordur seni unutmak ki unutamadım, bu bir utanç olsa bile. Kimlerden küsmedim ki.
Çocuklardan, sokaklardan, düşlerden, çok sesli sosyal etkinliklerden, kötü gözlerle bakılan Amed?ime bile.

Yanlış bir anne yanlış bir çocuk doğurmuş. Ve yanlış büyütülmüş. Emeklemeden başkaldırmayı, konuşamadan sövmeyi, düş kuramadan canlı bomba olmayı, cansız bir yüz, cansız bir yürekle. Kimin yarası varsa toplumdan, sarmayı hiç düşünmeden çocuğa demokrasi demeyi öğrenmiş, zorla sevilmiş, zorla sayılmış, maddeler halinde.

Şimdi kardeşlik diyorum sevdana ki yarım kaldı herkesten özür diliyorum.
Şimdi kardeşlik diyorum o yanlışın doğrusuna o doğru bizimdir.
Şimdi kardeşlik diyorum o çocuğun adamlığına herkese bir nasihat herkese gülümsemeyi öğretmek çabasıyla

?Amed şehrim benim, sende kaldı düşlerim?...

Ve önsöz, kardeşliğe çıkacak son kitaba;
Beni kardeş saymayana bir damla sel, bana kardeşçe kucak açana tüm renklerden, bir uçurtma bağışlıyorum?

Ki tanrıya yakın her şey bizimdir?