Terk edemiyorum

Onu sevmiştim diye başlamak, ona duyduğum sevgi için çok sıradan olsa gerek. Geceler bu kadar uzun gelmezdi. Artık o yoktu ama hiç bu kadar kendimi yabancı hissetmiyordum.
Hala telefonum çaldığında ya da mesaj geldiğinde sanki ondanmış gibi heyecanlanıyor ve umutlanıyorum.

Yine hep o acı hüsran, ne arayan nede gelen mesajlar ona ait oluyordu...
Gittiği günden beri, hayatımın anlamsızlaştığı düşünüyor ve sırf yaşamak için nefes alıyorum. Bu satırlarda bile kendimi gittiğine kabullendirmeye çalışıyorum. Kendime de kızmıyor değilim.

Neyini sevdim ki bu kadar?
O yokken oysa ne kadarda mutluydum. Onsuz olma korkusunu da hiç tatmamıştım.

Zaten korktuklarım, bu hayatta bir bir başıma geldi.
Baksanıza, şimdi de onu kaybettim...