Trajedi

Kendi tiyatromun,kendi sahnesinde,kendi rolümü ustaca sergilemekteyim...Nerede o bilinmezlik yazarları?Nerede o oyunculara ıstırap veren akılsız yönetmenler...Benim hayatımın tiyatrosuna giremeyecek kadar ruhsuz ve korkak olduğunuzun itiraf vakti geldi...
Zekamın gölgesinde kalan onca insan içinde güzelliğiyle biraz öne çıkmış senin gibi sefil bir varlığa farklı şeyler hissetmem sadece acımamdandır.Senin olduğun müşkül durumdan -ki bu ebedi yalnızlığındır- faydalanmak isteyen gizli egolarımı bulduğumdan beri seni sevdiğime lanet ediyorum....
Bu ne büyük karmaşa...Bu ne büyük bir acı...Ya bu türlü sevmeden başka sevme yoksa.Hislerimin doruğuna ulaştığı şu an keşfettiğim egolarımdan daha derin yaralar olabilir mi ruhumda...
Uykusuzluk nöbetleri başladı...Sen hınca hınç içimi dolduruyorken seni lanetliyorken kenimi mi lanetliyorum acaba?Korkuyorum,bu kadar sensiz bırakmamalıydın beni.Böyle soğumamalıydın benden ..Bunu hak edecek ne yaptım.Beni her reddedişinde düşüp kalışlarımı,kanadımın kırıldığını -herşeye rağmen seni sevdiğimi söylerken sana nefretle dolduğumu nasıl anlamadın...
Seni unutmaya ve intiara hep 1 adımım var.Doğru yol neresi peki?
Korkunç bir acı...