Tutarsız...

Bu gece eklem yerleri de sızlıyordu.
Gece tutarsızdı besbelli.
Sigaraya uzandı, karanlığı delen bir kıvılcımın ardından alev almış çakmağa dayadı sigarasını.
Derin bir nefes çekti, sigara sönmüş o yanıyordu sanki.
Bırakmak istemedi dumanı, buharlaşma korkusu sardı bedenini,telaşla kalktı yataktan sigarayı fırlattı camdan.
Duman ciğerlerini zorluyordu.
Kendini kandırırcasına bırakmayacağım dedi seni, ellerini yumruk etti sıktı...
Duman sızıyordu dudaklarının arasından, burnundan soluyordu dumana engel olmak için,ama sızıntıları önleyemiyordu...
Sahi hayata da hep burnundan solumuştu değil mi? Ellerini sıkmıştı hep elinden kaçarcasına hayatı tutmak isterken.
Elleri hep yumruk yumruktu bu yüzden...
Gerildi, uykusuzluk ensesine çöreklendi, esnemeliydi.
Tıpkı hayat gibi esnemesi gerekince esneneceğini,yaşamak gerekince yaşanmasını bilmek gibiydi...
İrkildi.
Yaşamda esnemeleri hemen uykulara mal etmişti, uyutmuştu bedenini. Hayatında uyuyacağını zannetmişti.
Uyandığında ise kendi dışında akan hayatı yok saymıştı hep. Yumruk elleri bu nedenle kaskatıydı hep...
Yüreği? Ya yüreği, oda kaskatıydı. Fark ettiğinden beri hep kasvet üretirdi gördüğü manzaralardan hiç güzellik çıkaramazdı...
Aksimiydi neydi...
Dumanı buharlaşmamak için bu kadar tutmuştu, tıpkı hayatı gibi.Ah birde bu esneme ortaya çıkmasaydı...
Esneme olmasaydı buharlaşmayacaktı .
İnsanlar iyi olsa bu kadar dert çekmeyecekti.
Hayat kolay olsa bu denli zorlanmayacaktı .
Ah ah çekilesi şey değildi bu yaşam.
Tuttukca ciğerlerinde taşmaya çalışıyordu.
Ve esnemeliydi...
Hayat bu işte dedi.
Yumruklarını açtı,
Kollarını gerdi, bıraktı dudaklarından dumanı gerindi,
Esnedi...
Buharlaşmıştı içi dumanla beraber
Zaten eklem yerleri de rahat vermeyecek gibiydi...
İyice gerindi,
baktığı camdan aşağı attı kendini .
Hayat ellerindeydi işte...
Çünkü bitmişti...
Madem tutarsızdı bitmeliydi...
Tutarsız...