Üç Kere Dokunsam Bu Aşka Kafi Bana

Her yaradan nasibini alan ama Yaradandan ümidini kesmeyenler, bizler. Ümit tek aştır bize ve tek aşık olduğumuzda geliriz dile. İşte hayata tam burasından bağlıyız aslında her şeyin bittiği yerde başlarız yaşamaya. Nokta bizim hayata parantez açışımızdır ve bulduğumuzda gerçeği, parantezi kapatamayışımızdır. Ve her satırbaşları diktiğimiz kalelerdir hep durur taşları. Uzun bir yol gibi serilir önümüzde cümleler , her yol sonuysa bağlanır bir öndekine sonsuz olana gider. Ne gariptir ki ne zaman aşk kağıda isim olsa, kesme işaretleriyle bölünür ama'larla bağlanır sonrada her şey bir ümide dualanır. Her nedense eller ne yukardadır ne de açıktır bir kaleme ruh olmuş onla hayattadır. Bu kupkuru artık bir ruh olmuş ümit gözlerle sulanır ve derki geldim birin yetmediği binin gerekmediği nokta olmaya üç kere dokunsam bu aşka kâfi bana...



22/12/08