Ülkemi Terk Ediyorum Ana

‘'Ülkemi terk ediyorum ana.‘'Sol yanımdan ağan ağrı, üzerimde gözlerin. Sen boşlukta tarifsiz dünya.. Bilirim Araf'ın öbür yanında ellerin semaya ve son duan bana/evlatlarına... DokuzAy dünya böğründe hançer; sağ yanımda sevinç öylesi bir ulumaki/ölüm sancılaşır her mısra sonunda...




Beni şiirin say, ölümlü dünyada şairimsin ana... Kaderin hangi yanındasın bilmem ama taç verilen değil;o taç'sın sen,insanın / insanlığın bağrında
Hem sol yanımda hem de sağ yanımda. İki meleğin dudakları arasında şiirim'sin/aşk'sın/aşık'sın yeryüzünün vicdanı vicdanı vicdanı işte o ana'sın !
Ülkesini doğuran ananın çığlığı sessizce bu kez benim böğrümde Hançerin iki yanı da kanlıydı aslında,. Betimlemelere ,öykülemelere ne gerek var. Anam anlatmış işte.




‘'Dinle oğul ,beni bir kez olsun dinle ! ‘' Saçlarım ağırmış, yüzümde dünyanın hıçkırıkları. Ellerim yaş silmekten nasırlaşmış, gözlerimde evlatlarımın acısı. Uzun cümleler kurmaktan acizim, ama upuzun sevmelerimdiniz benim. Gölgesine aşık/ gölgesine köle sayın beni. Ben bu yüzden güneşi hep çok sevdim. Seni/sizi/ evlatlarımı gölgemde yaşarken; o gölgenin öznesi, yüklemi siz; gizli öznesi benim bu ölümlü dünyada. ‘'İnsan, eşref-i mahlûkattır derdi babam'' Bana bu yüzden sadece ana gözüyle bakmayın. Eşref evlattır bana, mahlukat beni sayın her defasında...




‘'An' en kısa zaman'' derlerdi oysa. An han'ıma ateş olup düştüğünde ,gözyaşlarım uçsuz/bucaksız derya, amansız bildiğim hastalığın yanında arş'tı artık bana. Aşk evlattı. Ölümü korku saymadım kendime, ama ölüm evladım olduğunda, hayat öylesi bir zindanki ,işte o an dünya sırtımda kefen, kefenleşen dünyanın içinde, ölü bir anayım sonrasında.. O taşın üzerine oturunca , hep o şiir gelir aklıma...



" Bu namustur/künyemize kazınmış/bu da sabır
Ağulardan süzülmüş/sarıl bunlara/sarılda büyü"

Ülkemi terk ediyorum.
"Ah anam"
"Ah evladım"




Yarın birkez daha güneşi taşlayalım ,belki düşer güneş dùnyamıza , karanlıklar da kalmaz evlatlarımız.

Savaşsız güzel bir dünya hepimize.