Ümitliyim

Ümitliyim. Ama mutlu değilim. Bende bilmiyorum. Neden mutlu olmadığımı. Herhalde çok günah işliyorum. Ya da insanlarla anlaşamadığımdan da olabilir. Her neyse her şeyin canı cehenneme herkes mutlu olacak diye bir kural mı var. Ben mutlu değilim. Ama ümitliyim. Zaten önemli olan da ümidini yitirmemek. Savaş mı oldu. Azrail mi ziyaretime geldi. Çok mu hastayım. İnsanlar benden nefret mi ediyor. Yalnız mı kaldım param mı yok. Umurumda bile değil. Ben ümitliyim benim her şeyim o.Aslında ben zaten onun için yaşıyorum. Onun uğrunda acı çekiyorum. Tek sebebim o. Hatta iddia edebilirim ki o benim ilk aşkım. Çünkü biliyorum herkes arkasını dönüp giderken bana sıkı sıkı sarılıp teselli eden tek varlık o. O benim bir parçam. Ayrılmaz bir parçam. Bazen herkesin benim gibi ümitli olmasını isterim. Ama edepli, saygılı, hoşgörülü bir ümit. Bilmem anlatabiliyor muyum? Bence bu kadar karmaşıklık sizin için yeterli. Yalnız şunu unutmayın. Ümitliyim ve bir gün mutlu olacağım. Bu arada size insanları çok sevdiğimi de belirtmek isterim.