Umut

Anlamıyorsun korkumu. Gece zamansızca kalkıp balığım yaşıyor mu diye bakıyorum ben.  İnsanların çok değerli bildikleri uykuyu bölüp, o yaşıyor mu diye bakıyorum. Bazen suyun yüzeyinde hareket etmez halde görünce çılgına dönüyorum. Meğersem dinleniyor Umut.

Adı Umut bu arada. Sahibi umutsuz olmasın diye Umut!  Biraz daha yaşayabilmem adına koydum bu adı. Kötü ve yağmurlu bir gün almıştım onu. Tarihi hatırlamıyorum, diyorum ya kötü ve mutsuz bir gün. Diğer balıklar gibi bakılmıyor ona,belki kızgın bana fakat güzel anlaşıyoruz.  Çünkü biliyor ki ben kendime dahi bakmıyorum şu sıralar.  Ama yemini her zaman atarım. Saat sabah en geç 06:00 da. Hiç aç kalmaz Umut.  Kaybetmek istemiyorum çünkü onu. Bazen onu izlerken dalıp gidiyorum. Diyorum,keşke bende balık olsaydım şu hayatta. Unuturdum herşeyi,konuşamazdım, mecbur kalmazdım bu günlere.

Anlıyor musun şimdi? Balığı bile nasıl sevdiğimi? Soluklarını saydığımı, yaşamına değer verdiğimi. Hem sen olsaydın yatağımda yatan,seni de kalkar kontrol ederdim geceleri. Nefes alıyor musun diye bakardım usul usul. Küçükken anneme yaptığım gibi..

Şu yüreğim kaybetmekten korkuyor. Akıllanmıyor duygularım. Ortalama ömründen daha fazla yaşamalı belki de Umut. Ben umutsuz kalmamalıyım çünkü. Kalırsam şayet, bileklerimi keser akvaryumun içine bırakırım kendimi. Kimse farketmez.

Ben sayarım herkesin nefesini fakat onlar benim ölüyor olduğumu görmez. İlk intiharım değil çünkü tüm bunlar. Farketmedi kimse neden böyle olduğumu. Kimseler geçmedi benim fanusumun yanından. Ben de biraz umut gibi oldum.