Umut Yoksa

Güneşin bambaşka doğduğu, sevdaların alev alev yandığı ve umutların henüz tükenmediği bir yer var biliyorum. Yüreğimin kıyısında bir yerler... Bana durmadan yaşamı fısıldayan, tek vuruşluk ömrümü sevdirmeye çalışan bir şey var, hissedebiliyorum! Ne kadar yaralanmış olsada her şeye rağmen kaderimi kabullendiren umutlarım direniyor hayata... Güneşli günlerin maviliğine karışan ruhum, kendini yakalıyor hayatın tüm renklerinde. Baharı andıran bir sıcaklık kucaklıyor yüreğimi. Her sabah uyandığımda, biraz daha öğreniyorum ömrümü sevmeyi... Ve biliyorum ki bildiğimden çok daha fazlasını saklıyor hayat içinde. Bu yüzden bambaşka düşlerin peşinden koş diyor yüreğim. Yorulana kadar koş, seni çağıran duyguların peşinden... Hayattan payıma düşen yalnızlığımla umutsuzluklarımı öldüren ve sevinçlerimi yeniden uyandıran o ses diyor ki; ''sakın bırakma ellerini hayattan...'' İnandığım bütün sevgiler yarı yolda kalsada yürü diyor, yürü... doğruyu bulana kadar! Bu yüzden vazgeçmiyor ihtimallerden gönlüm. Ve inanıyor ki, gerçek dostların sohbeti, alev alev sevdaların büyüsü tükenmedi hala. Bambaşka baharlara doğacak güneş bir gün ve yepyeni umutlara... Bir sebebim var demek ki... Ya da beni hala ayakta tutan birileri... Çok eksildiler, çok azaldılar ama bir avuç bile olsa hala umudum var demek ki. Zaten umut yoksa nedir ki yaşam!...