Umutsuz

umudun kendisini unuttuğum bir andı.bilirsin etrafındaki insanların değil kıyafetlerine yüzlerine bile dönüp bakmadığın anlar olur. herşey aynıdır sanki herkez gibi. hep aynı şeyleri yaparken kendini bulmak gibi. sürekli takındığın tavrı değiştirme şansın olsa bile kendinde kusur görmezsin. bir dipsiz kuyudadır umut; hem varlığını bilir hem de ulaşamayacağını bilirsin. ne biliyim öyle bir andı bu da. kim bilecek sen neyi duymaktan hoşlanırsın yada nedir bu aşinalık bilinmez. hep mi bekledim hep mi istedim. bilinç altımdaki düşüncelerle işbirliği yapıp ben mi çağırdım seni...geldin bana umut.. içinde barıdırdığın umutsuzluğu ben sakladım .görmek istemedim çünkü. hayallerimin uzağında kal istemedim. belki bir şans dahaydın bana o kadar. sonra açıp avuçlarımdan azat ettim kendi ellerimle seni umut. izin verdim gitmene . çünkü kaderle paylaştığım kozlarda sen çıkmadın bana. kaybolmana izin vrmekti benim payım....