Unutulmayan Anılar

İnsanın içinde illâ ki unutulmayan bir anısı vardır. Bazen yalnız kaldığında, bazen mutlu olduğunda, bazen bir yolculuk esnasında, hatta bazen de uykusuz kaldığında o anılar seni gelip bulur. Adeta; beni bu kadar çok mu hatırlamak istiyorsun dercesine. 

Ben şu an çocukluk, ortaokul öğrencisi olduğum yıllara döndüm. Durun anlatayım.

Okulun kütüphanesindeyiz. Herkes harıl harıl kitap okurken ben ve en çok sevdiğim sıra arkadaşımla para oyunu oynuyoruz. Hepiniz belki bilirsiniz. Üç tane bozuk parayı yan yana koyup karşı ki kaleye gol atacaksınız. Sen de iki elini kale haline getireceksin.

Bizim sesimizden, gürültümüzden rahatsız olan öğrenciler olacak ki , bunlar gidip müdür yardımcısına şikâyet etmişler bizi. Tabi orası kütüphaneydi, kitap okuma yeriydi. Ortamın sessiz olması lâzımdı.

Neyse, biz bu oyunun vermiş olduğu eğlenceye fena kaptırdık. Benim sırtım dönük, arkadaşım karşı masada. Sessiz şekilde müdür yardımcısı Yahya Hoca yaklaştı. Ben hâlâ geldiğinden habersizim. Arkadaşım Yavuz, ismi de aklımda unutmamışım. Yavuz kaş göz işareti yapıyor, toparlaan artık oynama der gibi. Müdür yardımcısı arkanda da diyemiyor. Ben ise :

Lân oğlum oynasana niye durdun.

Ordan abi bir bağırdı müdür yardımcımız. Neye uğradığımızı şaşırdık. Halâ Yavuz :

Enes'in bana borcu vardı hocam, onu veriyordu dedi ama yemezler tabi.

İkimizin kıçına birer tekmeyle kütüphaneden kovulduk o gün. Hatırlayıp hatırlayıp gülerim  ara sıra. 

Velhasıl ah anılar, unutulmayan anılar. Yine o günlere bizi çağıran anılar.