Vakit...

Sevmeyi beklerken uzun zamandır,sevildiğini bilmek ne gariptir bir yürek için.Hele ki o yürek kırgın,umutsuz ve ürkekse..Böyle bir kalbin tek yapacağı beklemekti aslında sevmeyi;cesaretini topladığı anda yeniden aşka açabilmekti kapılarını,mutlu edebilmekti sevdiğini..Ama o şimdi sevmeye vesile olmuştu,aşk çalmıştı kapısını en ummadığı zamanda,içinde farkedemediği gerçekler aşık ettirmişti kendisine..Ama hiç ummadığı bişeydi bu.Yeni bir kalbin onu sevebileceği umudu yoktu içinde çünkü..
Hazırlıksız yakalanmıştı bu ürkek yürek,ne yapacağını bilemiyordu..Sevmeyi çok isterken,daha da çok korkmaya başlamıştı şimdi.Mutsuz ederdi çünkü o,barındırdığı kırıklıklar mutlu etmeye yetmezdi,acıtırdı sevmeyi hakeden o masum yüreği..Bu acıyı ona çektiremezdi kendini toplayamadan.Yeni bir kalp için atamazdı henüz,haketmezdi böyle sevilesi bir yüreği..
Tıpkı önceden yaptığı gibi beklemek zorunda o çünkü...Aşk için kıpırdandığı anda,yeni bir aşka açabilirdi kapısını..Umutsuz,çaresiz haliyle üzemezdi harika bir yüreği..Güzel bir aşkı kötüye çeviremezdi.Kendi acıları içinde üzmemeliydi hiçbir yüreği..
Gerçek bir aşk için umut etmeyi öğrendiği zaman,aşkı gerçekten sevmek ve sevdiğini mutlu etmek için istediği zaman açabilirdi kendini başka bir yüreğe..
Ama şimdi vakit çok erkendi onun için..
Vakit kendi kabuğuna çekilip,çırpınışlarından kurtulma vakti..
Vakit pişmanlıkları,kahredişleri ve yarım kalmış bir aşkın kırıntılarını söküp atma vakti..