Yağmur

uğultuları dolaşıyor sesinden arda kalanların kulağımda...
sen ne de güzeldin bir bilsen.

gözlerimi yumup seni düşlüyorumda şimdi,hala içimi titretiyorsun.
yaz ayında tatlı bir lodos ürpertisi dolaşıyor bedenimin her köşesinde...

ama hüznünden...
acıyor...

kaç yıl geçti?
beş...
on..

tam onbir yıl olmuş...

adını bile diyemiyorum...

ölüm...
kahrolası kasvetli, buz gibi soğuk ölüm...

olmuyor, derin derin ahlar yetmiyor, tüm bedenimle avaz avaz ağlamak yetmiyor, bir kaç fotoğrafınla bu acıyı hafifletmiyor gözlerim.

kokun...

ah..

eskiden her yanım sen koksun diye tenine bulanmak isterdim...
sen de sıktın, sarılırken öldüreceksin derdin...
kızardın...

şimdi kokma istiyorum burnuma...
söküp atmak istiyorum tüm duyularımı...
içim sızlıyor...
ölümden ağır geliyor sen kokunca yaşamak...

bir parça toprağın altında mısın cidden?
o dokunmaya kıyamadığım tenine değmemeli...
değmemeli...
değmemeli...
toprak...

benim canım,
canın olamadım...
sana da gelemedim bak...
yalnız bıraktım topraklar altında seni...

nasıl silinir o melekleri hatırlatan gülüşün...
o sesin...
nasıl...
nasıl dayanırım sessizliğine...
nasıl dayandım tam onbir sene...

girdaplarındayım...
boğuldum çoktan...
nefessiz...
morarmış...
leş...
kokan bir ruh kaldım...

sen şimdi bir melek misin?
ya ben...

nefes...
yaşama için değil...

sadece nefes...

sen dönemezsin...
ben ...