Yağmur Yağsın

Yağmur yağsın istiyorum. Arınsın yeryüzü günahlarından...Arınalım!..Arınayım!..
Korkmazdım ölümden önceleri... artık korkuyorum. Takvimler yapraklarını umarsızca savururken ardımdan,ufuk ne de uzaktı. Hiç sonu gelmeyecek gibiydi oysa... sonsuzdum sanki.
Ama artık anladım!
Yıllar yollar yapmışken yüzümde... ben de boş durmadım tabi günahlar biriktirdim kendime lüzumlu-lüzumsuz. Sol yanımdaki kâtip sürekli mesaide sayemde, sağ yanım sürekli şikayetçi benden ama ne çare.
Olan oldu!.. Dönüşü yok artık bu gidişin. Halbuki; uzun ve çetrefilli bir yoldu hayat, çocukluğumun pembe güllü anı defterinde. Sağlık, mutluluk ve başarı temenni ediyordu "dünden inciler"
"Sevgili arkadaşım öncelikle kendin gibi saf ve temiz bu değerli defterinden bana da bir yer ayırdığın için çok teşekkür ederim" diyordu, sevgili kalem arkadaşlarım. "Kalem arkadaşlarım" diyorum çünkü; o kalemler kendilerini tutan ellerden daha çok sevmiş olacaklar ki beni...o kalemi tutan eller gitti sadece kalemlerin izi kaldı.
O değerli defterin sayfalarını işgal edip sonrasında ardına bile bakmadan çekip giden yolcularım oldu benim. Ben kaptan-ı derya olmasam da pek çok yolcular edindim kendime. Bunlardan hatırı sayılır miktarda yolcu, yalnızca indi-bindi ücreti vermekle yetindi. Hakikaten de bir arkadaşa bakıp çıktılar hayatımdan.
İtiraf edeyim, yolculuk esnasında canımı sıkanlardan bir kısmını da can yeleksiz, engin sulara usulca bıraktığım doğrudur.
Nitekim elde kalanlar, şimdilerde avuç içi kadar. Varsın olsun! Sonbaharda hep yapraklar dökülmez mi zaten... dökülür, tabiat böyle istemiş. Hem yaşlılıkta insan kaldıramıyor kalabalık sesleri... Neticede sınırsız sessizliğe alışmak lazım. Neme lazım ölmüşken bir de üstüne depresyon ağır gelir. Üstümüzdeki ağırlık kafidir kanımca.
Ancak amacım bir karamsarlık esintisi salık vermek değil pek tabii. Demem o ki; gidiyoruz arkadaşlar!
'Hayat kısa, değmez bir kıza'
Her an...
Anlar...
Ben bu satırları yazarken akıp geçen anlar. Trafikte kavga ederken...yol almaya çalışırken geçen anlar... ihanet rüzgarlarında üşüdüğümüz anlar... sevdiklerimizin ilgisizliğinden yakınırken geçirdiğimiz anlar... Beklediğimiz, sabrettiğimiž;, belki seneye deyip de harcadığımız anlar...
Kaybımız büyük arkadaşlar!
Anlarımız öldü! Hem de hiçlikler uğruna!
Ama dedim ya, dönüşü yok. Ölen anlarımızın ruhuna el Fatiha...
Şimdi har vurup harman savurduklarımızdan arta kalanlara sahip çıkmalı, yeni bir yıl daha kapımızı çalarken...'Hoş geldin yeni yıl,bak evdeyiz' diyebilmenin şükrünü yaşamalı.
Bu arada ne komiktir... her sene 'şu kadar çıksa razıyım'deyip de içten içe...' şu piyango bana vursa, çeyreğe şu kadar düşse..o parayla neler yapardımın tatlı hayallerine kapılmak. Aslında biliriz ki; o bilet bize hiç vurmadı, yarın da vurmayacak...Zaten talih kuşu başımıza konsa "pardon, yanlış oldu" deyip uçar gider ve biz belki bi ihtimal dışkısını bırakırsa diye arkasından bakakalırız. Evet, biliriz ki; ertesi gün hayatımızda hiçbir şey değişmeyecek. Belki ' neyse ki parasını kurtardık' diyebileceğimiz bir amorti dışında her şey olağan ve rutindir. Kimilerimizde akşamdan kalmışlığın dayanılmaz baş ağrısı ve ' bi daha bu kadar içmek mi, tövbe' diyen muzip diller...
İşte böyle...
Ve ben de "Sevgili arkadaşlar, satırlarıma son verirken bu yazımı okuyan-okumayan herkese arınmayı, iyileşmeyi, farkındalığı...
Ama yine de sağlık, huzur ve mutluluklar temenni ediyorum"
2017
Siyasilerin anladığı şekilde değil, sanatkarların sahip olduğu hassasiyetle "BARIŞ" getirsin şu güzelim dünyaya...
2017
Bir sanatçının ruhuyla gelsin dünyaya...
2017
Sevgimizi, samimiyetimizi, insanlığımızı alsın da gelsin...
Hoş gelsin ama umut edelim Barışla gelsin!
Sevgiyle kalın...




*SARAYLI*