Yağmura Karşı

Korkunun birşeye faydası yok. Er yada geç yüzleşeceğim yağmurla. Kafamı pencereden uzatmaya başladığımda bile ürperiyorum ki, bunu yapmak zorundayım, usul usul kimse anlamadan ağlayışlarımı kaybetmeliyim yağmurla. Zira yorgunluğum ve üzgünlüğüm beni durmadan yıpratıyor.

Kımıl kımıl bir yığın su. Sanki beynimin içine akıyorlar, ne bir korunak arıyorum (zaten buna gücüm yok) ne de bana uzatılmış elleri kabul görüyorum hayatıma. Tek yapabildiğim faaliyet yağmura karşı kendimi kaptırmak oluyor. Ben bir mum olsaydım eğer, katılaşmış ruhuma ağladığım her damlayı eritebilirdim. Ama ruhum öyle ki beni dinlemeden olanca hızıyla depreştiriyor bedenimi, artık yağmur bile beni ıslatmaya çekiniyor.

Oysa ki yaşlanmak isterdim, kendi kabuğuma çekilip hem yağmuru dinlemeyi hem de olgunluğuma dair mevsimler yaşamayı umardım. Belki de çok kaldım yağmurun altında ondan bu saçmasapan düşünceler. Biliyorum artık buna bir dur demeliyim ama kafamı pencereden çekip içeriye almak öyle zor geliyordu ki, varsın ıslansın düşüncelerim. Varsın umutlarımda birer birer sağanağa tutulsunlar, birer birer terk etsinler beynimi, ki artık bu durumda hiçbir şeyi umursamaz oluyor insan.

Vazgeçtim; yaşadıklarımdan, ıslanmaktan, düşünmekten, unutamadıklarımdan. Onlarsız bir gelecek düşüncesi oluştu fikirlerimde. Sandım ki çok iyi gelecek bu sağanak, ama olmadı, bu da acılarımı unutturmadı işte. En iyisi çekmek başımı pencereden elimi eteğimi herşeyden aşkımı yüreğimden. Daha fazlasını yaşamak, daha fazla şey kaybettirecek bana çünkü...

Artık ıslanmıyorum, keyfim kaçık, oysa ki yağmur benim için yağıp duruyor. Varsın yağsın. Yine acılarım var işte yine bir yığın zırva dolu kafamda ve ıslanmaktan da ümidimi kestim artık. Çünkü o bile söndüremiyor dinmeyen yaşlarımı...




12.06.12