Yak Beni Şair

Zaman tüketiyorum baktığım
Sisli aynaların yansımasında
Dudaklarımı asılı sallanıyor
Kimsesiz cam kenarlarında
Yıkayamıyorum düşlerimi
Gözlerimin içindeki kuyularda
Günahlar bedenime sarılmış üşüyor
Isıtamıyorum karanlığın acıtan kollarında
Ört üstümü kapansın ayıplarım
Ben boğulurken Çektiğim nefesin ucunda
Hangi yalnızlığın eteğinin altına saklarım
Utançlarımı söyle?
Hangi ölüm koynunda emzirir beni
Şair sakla beni toprağın ağzında





Cami bahçelerine ektiğim onca hayal
Tanrı bile umarsız
Kutsamıyor sularında
Yeşertmiyor cennet kokusunu avuçlarımda
Meleklerini göndermiyor nasırlaşmış rüyalarıma
Ve?
Hayatla başarısız bir evliliğin sonucu terk edilen ruhum
Ondan bile yardım dilenemiyorum yapışamıyorum yakasına
Yüzüm çivilenmiş kurumuş ağaç dallarına
Eziliyor fırtınanın ayakları altında
Şair at beni hasta bir dağın yatağına




Dul kalmış bir tarlanın ortasında
Özgürlüğe uzanmak isterken
Yırtık gömleğimin kısır cepleriyle
Yarınlarımı doğmadan daha tohumken
İliklerimde boğdum
Duygularımı yitirdim ırzına geçilmiş
Şehirlerin ortasında
Şimdi?
Her gece ölüme uyuyorum
Bilmediğim bir koku sararken benliğimi
Sabahlar ıslak uyanıyor döşümde
Gölgem bile çocukluğumu itiyor
Sızlanırken yaralar belimde
Şair vur beni okyanusların göbeğinde




Onca kadının ah?ı mimiklerimde çizili
Soluduğum havayı acının bilediği usturalarla kesiyorlar
Dilimde dua üşürken
Yitik bir aşkı düşürüyorum
Sözcükler göğsümü parçalayıp
Hücrelerimi delerken
Umuda mavi gözlerle bakamıyorum
Umut karaları çalıp siyaha bürünmüşken
Yak beni şair küllerim onurlu ellerine değmeden





Artık beni imgesini ağlattığın şiirlerde yazma
Griye boyama kalemini
Karartma sayfalarında kelimelerini
Yorgunluğu giyinirken
Sancılarımı kasıklarıma sardım
Aklımı gömdüm toprağa
Şair aklımı?
Yüreğim ağlarken Kerbela?da
Şimdi kapat gözlerimi şiirin sonundaki noktayla (.)