Yalancılar Sarmış Hep Etrafımı

Yalancılar mı sarmış hep etrafımı yoksa yalan mı sarmış hep sevdiklerimin etrafını.Herşey herkes yalan olmuş.Bakışlar yalan, gülüşler yalan hatta yoldan geçenlerin verdiği selam bile yalan kokuyor. Herkes başka bir alemde.Sokakta yürürken şöyle bir etrafıma baktımda beni görenler hep gülümsüyor.Gidip benden sonra bir sorun arkamdan nasıl atıp tutuyorlar.Rahatlamak için deniz kıyısına gidiyorum orda da martıların yalancı çığlıkları kuşatıyor beni.


Bir kız arkadaşım vardı.Gerçi o zamanlar hayat hep yüzüme gülüyordu. Bana hep seni seviyorum diyordu.Ben onun yalancı olduğunu beni en yakın arkadaşımla aldattığı zaman anlamıştım.Benim böyle harap bir halde olacağım baştan belliymiş.Öğrendikten sonra sadece hatıralardan dinlediğim ve Dünya gözüyle hiç göremediğim babam ve annem bile yalandı belki.Bana anlattılar ama herkes kendıne göre bir yorum katarak anlattı herhalde.Birinin bir anlattığı öbürünün anlattığını tutmuyordu.Yani onlarda yalan oldu gözümde.


On sekiz yıl boyunca başka bir kadına sarıldım anne diye ve başka bir adama baba diye seslendim.Bana gece uyumam için masal okuyan, hastalandığımda sıcacık çorba yapan benimle uyuyup benimle kalkan kadın annem değilmiş.Ya baba dediğim adam... Beraber neler yapmadıkki.Onlar da yalan çıktı sonunda... Bunca yıldır kendilerinden olmayan ve yetimhaneden aldıkları çocuğa öz evlatları gibi baktılar ve büyüttüler.Ben bunların hakkını ödeyemem.


Ama neyapsamda olmuyor.Bastıramıyorum bu duyguyu.Kaldıramıyorum bu yaşadıklarımı.Onlar benim bu durumu bildiğimi bilmiyorlar.Hiç bilmesinler. Artık bu evden gitme zamanı geldi. Bunca zaman beraberdik.Ağlaya ağlaya gidiyorum. Hakkınızı helal edin...