Yalnız Kalmış Bir Çocuk

Konuşması gerekiyordu, sustu. Ağlaması gerekiyordu güldü. Aşık olması gerkiyordu nefret etti.

Aklında ne zaman ne geçeceği belli olmazdı. Yapacağı bir şey olsa bile otururdu kimseye kulak asmazdı. Birisi onunla konuşurken gözlerine bakmazdı, başka birşeyden konuşmaya çalışır veya söz ondayken konuşmak yerine susmayı tercih ederdi. Zaman geçtikçe deli lakabı yapıştırıldı hayatına. Buna da üzülmedi sevindi. Her aklına geldiğinde bu lakaba pis pis sırıttı. Kimse yanına yanaşmaz oldu, daha da sessizliğe gömüldü. Bu yüzden gündüzleri uyur geceleri dolaşır olmuştu. Gözü karaydı cesurdu. Güçlüydü, önüne engel konulamaz olduğuna kendine inandırmıştı ve öyleydi. Bunların hepsi kendisini özel hissettirmesini sağlıyordu. Psikolojik yönden ahlak değerlerini kaybetmişti. Onun için birini öldürmek çocuk oyuncağıydı. Ama bu kadar katı olduğu halde yine de zayıf bir noktası vardı. Aile sevgisine.

Herşey çocukken başlamıştı. Annesini ve babasını trafik kazasında kaybetmişti. Kendisi yaralanarak kurtulmuştu. Çocuk esirgeme kurumuna verildi. Çok yalnız kaldı. Herşey bitmişti. Çocukluğu kararmıştı kendisine böyle şartlandırmıştı ve kimse yardım elini uzatmadı. Geceleri uyuyamıyordu. Hayat denilen bu ağır yükü altında kendisini ezilmiş görüyordu. Söz söyleyemiyecek kadar suskunlaşmıştı. Çünkü her konuştuğunda annesi ve babası geliyordu. Onların sırlması aklına geliyordu. Anneciğim demesi. buna inanamıyordu ve her gece ağlıyordu. Ama zaman geçtikçe o küçük bedeni büyüyor birşeyler yapması gerektiğini hissediyordu. Artık ağlamıyordu. Yüreği nasır tutmuştu ve yaptığı hiçbir şeyden utanmamayı, öğrenmişti. Güçlü olmazsan hayatta ezileceğini de öğrenmişti. Susuyordu ve yine konuşmuyordu. Konuştuğu anda saçma sapan kelimeler söylüyordu. Bunu kendisi bile anlayamıyordu. Konuştuğunda düşünmeden birşey söylüyordu bu yüzden genellikle susardı.

Zaman geçti birisine aşık oldu. Bunu kabul edemezdi. O nasır bağlayan yüreğin yumuşamasına izin veremezdi konuştu, konuştu ve bitti. Ağlaması gerekiyordu güldü. Sevmesi gerekiyordu. Nefret etti. Hayatta sevmemeyi öğrendi. Neden?

Çocukken yalnız bırakılan çocukların kişiliğinde bozulma gözlenmesi sıkça sartalanan bir şeydir. Ebeveynler olarak onları korumalı ve gözetlemeliyiz.