Yalnız Yaşam

Bugünlerde unutuyorum yazmayı. Beyaz sayfalar birikti ilk kez hayatımda. İçinde ne aşk, ne hüzün, nede sen ben varız... Alıştığım gökyüzü artık pek de mavi değil. Nedenini bilmesem de günlerde yavaşladı. Zaman geçsin diye mazeretler uydurup sözümden caymaya çalışıyorum, sonra yine sen çıkıyorsun karşıma. Yastığımda sen, aynada sen, içimde benden çoksun... Kolay değil beraber doğmak ama yalnız yaşlanmak. Kolay değil geçtiğimiz hayattan rüyana uzanmak. Sana dokunamayıp senin bi parçan olmak... Aslında aşabileceğim dağları aştım, belki payımdan vardır diye, farklı hayatlardan dersler çıkardım. Bana sunulan bambaşka, gönlümden geçen bambaşkaydı. Ne dilim kalbimi dinledi, ne gururum aşkın altında ezildi. Anlayacağın karanlıktan korkup yine gölgelere sığındım. Yaşamak varken boğulmak kolaydı. Neyse... Şuan yoksun ya hayatımda, yinede zamanı geldiğinde yanımda ol yeter bana...