Yalnızlığa Alışmalı İnsan

Gidilebilecek bir çok yerin olmasına rağmen,hiç gidemem
korkusu sarmalı içini. Sahipsiz bir şehrin
kucağında;yapayalnız,çaresiz bakışların olmalı bir sokağın lambasına takılı gözlerinle...

Yıllardır ağzımızdan düşmeyen o güzel kelimelerin yerini yalnızlık almalı,'seviyorum seni' derken bile bir yanın gidişlere hep hazırlamalı kendini.Yaşam'ın nekadar acı olduğunu öğrenmeli,ve ne kadar güçlüyüm? sorusuna karşılık hiç ummadık bir anda bu soruyla baş edebilmeli insan...

Vazgeçilmez dediğimiz herşey bir anda yok olmalı gözümüzden,daha sıkı bağlanmalı yalnızlığa ve bir ip gibi çekmeli düşlerinizi terkedilmişlik. Önce hangimiz gitmeliyiz? sorusu hep kurcalamıştır beynimi.Önce hangisi gitmeli acaba? gitmelerin ardı arkası kesilmez denilir hep,biz onlara inat gitmeleri baş tacı yapıp bavullarımızı bir köşeye sıkıştırıp hep bir gitme havasından ziyade gidebilirim bende hissiyatı vermeliyiz o görünmeyen ilişkilere...

Ağlamak için bir çift el veya bir çift omuz aramak yerine sessiz ve rutubetli duvarlar ile antremanlı olmalıyız.Bir gün yalnız kalacağımızı hatırlayarak; kış günün o enfes soğuğunda bile,kar tanelerini ellerimizle buruşturmak yerine yüreğimize sürmeliyiz o endamı bol,soğuk buz taneciklerine.Kavgamız hep,neden kardan adam yapamıyoruz biz seninle?yerine yalnız yapsak hangimizin ki daha güzel olur?yönüne doğru eğilmeliyiz.Yani biz kısacası;yalnızlığa alışmalıyız.

Sofrada donatılan yemeklerin tadını,sobanın sıcaklığı,kestane çıtırtısı filmlerin yerini;buz gibi bir oda ve yalnız yenen yemekler almalı ve hiç olmadı filmin en heyecanlı yerinde sarılabileceğimiz bir yastığın olmasını görmeliyiz,sol omzumun düşük olduğu bir kanepe kenarında.İlla bir el,başımızı yaslayabileceğimiz bir omzun sürekli yanımızda olmaması varsayımı ile...

'Yalnızlık paylaşılmazpaylaşılınca yalnılzık olmaz' sözü bizi saatlerce oyalayabilmeli,ve karşıdan geçen gemilerin içinde bir gün bende olacağım diyerek,yan tarafta duran biletçiden bir bilette biz alıp,oturduğumuz bank'a bir başkasını geçirerek yalnızlık hayalleri kurdurlmalıyız savsaklı düşlerimize.Yorgun bir günün ardından,işten eve gelinen o;stresli,dağınık,yorgun havanın yerini yalnızlık almalı.Metrolarda sıkış tıkış insan toplulukları arasında iki damla gözyaşını nasıl gizleyeceğimizi göstermeyeliz;karşımızda bütün güzellikler ile bize bakan o kadına.

Yanlızlık bir ömür boyu ölüm misali ensemize yapışmalı ve gidiyorumgidiyorsun denildiği anda alışmalı insan yalnızlığa ve tek başınalığa.Herşeyden önce şimdi yalnız olmadığının farkına varıp,yapabileceği çok şeyinin olduğunu düşünmeli insan.Ve ne olursa olsun;

Yalnızlığa alışmalı insan, ikinci bir ömrü olmadan bir yastık daha eklemeli kareler içinde bölünmüş düşlerine...