Yalnızlığım

geçenlerde farkettim kendimde.bayağı yalnızım aslında ben.aslında geçenlerde itiraf ettim sanırım gerçeği.koyu bir buhram katranındayım.kimbilir belki havadandır bukadar ortaya çıkması.dostum dediğim insanlar,sevgilim dediğim insanlar,arkadaşım dediğim insanlar,işim,iyi kötü işim,param,kirada da olsa bir sıcak evim var,var,var...ailem orta mahalde sağlıklı iyiler çok şükür.ülkenin durumu ortada ama daha ölmedi çok şükür.üstelik neler neler atlattım da rabbim yaşama şansı da verdi yeniden çok şükür.şanslıyımda sanırım hayatımda geçen bukadar zamandır.iyi bir aile,iyi bir eğitim,iyi bir iş.

ama yalnızım.çok yalnızım...

hayatımı bukadar değiştireceğini nereden bilirdim? sonrasında herşeyin bukadar ıssız dokunacağını gönlüme,nerden bilirdim? beni bukadar yalnız bırakacağını.onu unutmadıkatn sonra herkesin el olabileceğini? yetmeyeceğini? sevgilinin gözünde onu göreceğimi?

yalnızım cidden...

dostum dediklerim anlamıyor beni.zaten beklemiyorum da artık. anladım diyenlerinde devası yok.on saniye sonra kendi hayatlarına dönüyorlar.dostum dur üzüleyim olmuyor.

artık anlatmıyorum kimselere.aslında çok istiyorum ama yok anlayan.ben de işte böyle boş tuşlara döküyorum.tanımadığım insanların gözlerine.

derman beklemiyorum.
derman onda, o da vermez artık.

yine nezamandır ağlamıyorum.sanırım artık ağlamamda dıştan.

herşey sıkıyor beni,herşey boş geliyor.

biter mi bu buhram...

niye bukadar zararlısın içime benim hüzün tadan,tatlı,vazgeçilmezim...

yalnızlığım,

ÇİKOLATA...
REJİMDEYİM YİYEMEM SENİ...