yalnızlık

insan özünde yalnızdır. yada hiç yalnız kalamayacak kadar aciz varlıklarız. Robinson hikayesi işin maddi, İslam filozofu İbni Tufeyl manevi yalnızlığı kurgular. Ama insan hikayenin oluşması için Robinsonda cumaya ihtiyaç duyar. İnsan ilk yaşamında Adem de Havvaya muhtaçtır. Filozofta da Hay bin Yakzan bir başka bilgeye. bunlar olmasa öykü gün yüzüne çıkmaz. İnsan bir başka insanda aynaya yansır gibi yansır.(Mevlana- Şems) Olgunlaşır.
Yalnızlık sessizlik dinginlik suskunluk huzur ve arınma amaçlı olunca sinir sisteminden erdemli, dindar, yada disiplinli olursa yalnızlık bir araçtır. Uyku gibi, muhasebe yapmak gibi yada geleceği kurgulamak gibi gerekli ve sınırlı zamanlıdır.
Bir de yalnız olup aradığını aradığı şeyi, kişiyi veya anlamı bulamamanın verdiği yalnızlık vardır. Acıdır. Bu yalnızlık arayıştır. Bulana kadar süren bir arayış menkıbesidir. Kimi bir aşk gibi umut ve mutluluk taşır. Bir düzgün seyirdir. Gidebildikçe mutlu eder. Kimi bulmaya ramak kaldığı izlenimi ve umuduyla sürekli bir yolculuktur. Tam bulacakken gök kuşağı gibi az öteye gider. Bulmak yoktur. Bulmaya ramak kalma vardır. Kimi zaman acı verir. Kimi mutluluk verir. Kimi gayret artırır.
Yalnızlık hem vardır. İnsan yalnızdır. Yalnızlığını anlamlandıramadıkça yalnızlıktan kaçar. Oyalanacak, kendini unutacak oyalanmalar ve kaçışlar içinde olur. Kimi yalnızlık sevgiyle, aşkla, dostluklarla paylaşıldıkça azalır. Yada kitap gibi, dua gibi, düşünmek gibi, tabiata dalıp dinlenmek gibi yalnızlığı kıran eylemler de insanı yalnızlık duygusundan arındırır. Yalnız olmayı garipsemez. yalnız olmadığını da bilir.
Yayat içinde kendini bir üst boyutta bulamayan mutlu edemeyen herkes insanların vefasızlığı, çıkarpeşindeliği, ihaneti ve yaşamın zorluğu karşısında her insan yalnızdır. Yalnız kaldıkça acı içindedir. Ayakta kalabilmek için yalnız kalmamak zorundadır.
Yalnızlığı aşabilen her insan hem yalnızlıkla, hem kendiyle, hem doğayla barışıktır. İnsan yalnızlıkta da sosyallikle de iç muhasebede de dış gözlemde de diyaloglarla da dinlenmekle de dengeli ahenkli ve ölçülü olmalıdır.
Tüm bunların çerçevesinde yalnızlık kimi zaman duygu ıssızlığıdır. Kimi zaman duygu selidir. Kima zaman hiçlikten varlığa geçiştir. kimi zaman toparlanmadır. kiminde dağılıp savrulmaktır. Kimi yanmaktır. kimi yıkanmak. Ama hem insan özünde yalnızdır. hem yalnızlığını kırmak zorunda kalan varlıktır.
Yalnızlığını doğru kullananlar dingin, derin ama acı doludur.