Yalnızlık

Yal-nız-lık
.
.
.
Gecelerimi kapımı çalıyor zannediyorsunuz?

Hayır.

Ben yalnızlığı her anımda, gecemde ve gündüzüm de yaşıyorum.

Sizler de öyle...

Ama söylemeliyim ki gece ile yalnızlığım buluştuğunda vazgeçilmez oluyorum.
Uzanıyorum yatağıma, tavana bakıyorum. Farz ediyorum ki yıldızlar evet yıldızlar tam oracık da.
Konuşuyorum! Anlatıyorum bir bir dertlerimi, sevincimi sanki anlıyorlar gibi hala konuşuyorum.
Tek sırdaşlarım yıldızlar belki de içimdeki gizli ben.


Yaz aylarında büyük sevinçle ilk sıcakta kendimi gecenin tenha göğü ile buluşturan terasa adımlarımı atıyorum. Oturuyorum kırık sandalyeme.

Soruyorlar görenler; Neden kırık sandalyeden vazgeçemiyorsun? Diye.

Cevap veriyorum hemen.

Siz benim kalbimi kırmaktan hiç vazgeçtiniz mi?

İşte. İşte sustukları nokta tam burası...

Sessizlik

Sessizliği seviyorum. Aşılmaz engeller bırakmıyor önüme, dinleniyorum, dinlendiriyor beni bu sessizlik... Ah keşke, keşke her yer ve herkes sessiz olsa. Susun. Susun artık!

Yalnızlığı neden seviyorum biliyor musunuz?

Oturup düşündüğümde yalnızlıkla yalnız kaldığımda; Kendi feryatları mı duymama, yaptığım hataların farkına varmama, dostlarım kimler, yaptığım doğrular neler, hayata nereden başlayıp hangi yöne koşmama yardımcı olan, kendimi anlayabildiğim, kendimi anlatabildiğim tek fırsatım ve tek sırdaşım olduğundan seviyorum...Seviyorum yalnızlığı.

Yalnızlık!

Çırılçıplak kapıda bekler bütün masumiyeti ile açılan kapılardan izin almadan girmez içeri.

Yalnızlık,

Saygıyı bilir.

Değeri bilir.

Doğruyu bilir.

Ve

bizlerin bilmediği bir çok şeyleri bilir ve yardımcı olmaya çalışır.