Yalnızlık

Yalnızlık öyle ilginç bir şey ki bu hissi paylaşınca ondan kopuyorsun. Kendin kendinle başbaşa kalınca belki korkunç ama ondan daha ötesi, göz alıcı bir uçurumun kenarından boşluğa bakıyor gibi oluyorsun. Her ama her şeyden bir o kadar uzaklaşıyorsun,.Oysa gel görelim o uzaklaştığın şeylerin tam ortasında olduğunu fark ediyorsun. İstediğin kadar inkar et o sistemin bir parçası olduğun gerçeğinden asla kaçamıyorsun. Üstelik o gerçekliğin zerre umurunda değilsin. O uçurumun kenarında bütün seslerden ve görüntülerden uzak iç sesinin sana söylediği türküleri dinliyorsun. 

Yalnızlık devleşiyorsa da yüreciğinde yine de her şeye inat gülümsüyorsun. Tekillik sarıyor bedenini de hidayete erdim sanıyorsun. Ama gözlerini açmazsan, dinlemez ve dokunmazsan o yalın yalnızlığa bir süre ortalıkta ermişim ben deyip de geziyorsun. Zamanın trenine binip de akarken sağından solundan mekanlar, farkında mısın bilmem,görülüyor kahredici aykırılıklar ve bunları bebek gibi kucağında gezdiren ayrılıklar. 

Yalnızlık girdabında boğulurken ve etrafında fırıl fırıl dönerken sistemsel algoritmalar, bir sokak köpeciğinin yokluğunu bile fark ediyorsun tenhalarda. Kuşlara isim  takabilir, paylaşabilirsin yalnızlığını. Bir kedinin başını okşayabilir,dumanı üstünde çayını yudumlayabilirsin. Kar da yağabilir, yağmur da. Güneş açabilir, dalarsın bir derin uykuya. Yokluğunda kendini ararsın. Ya bulursun ya bulamaz. İşte tam da orada ya durursun ya duramaz. Yuvarlanırsın da uçurumdan aşağı seni kimse tutamaz.

O zaman anlar mısın bilmem, kalabalıktayken bile ne kadar yalnız olduğunu?Çektiğin neşe ve keder katarının yükünün altında ezildiğini. Altı üstü bir ömür be muhterem.

Çoğaldıkça mı yalnızlaşıyoruz, yalnızlıklar mı gitgide çoğalıyor? Üstelik bir de kimse kimseyi dinlemiyor, almış başını gitmiş bir kakafoni, herkes bir şey söylüyor, kimsecikler dinlemiyor, kimsecikler duymuyor

Melih Emeç