Yalnızlık Üzere

Bir haber başlığında, ansızın okur insan. Bir insanın yalnızlık öyküsünü. Derin bir ahın ardında yaslanır duvara yürek.  Gözden bir iki damla yaş dökerek. Yalnızlığıyla bağdaştırır haber başlığını. Ne dese desin kelimeler boğazda öteye geçmez durur. Bu kadar zor olan bir yaşama mülteci nasıl olunur insan, kendi kendine sorar. Kalabalıklar arasında kaybolmak kolayda, yalnızlığıyla kaybolmak, zor kavramın tecceli ettiği andır. Zaten değilmiydi bir yürek acısı kardeleni kışa hazırlayan, yalnızlık içinde. Ölse gam yemezde, öldürmüyor işte. Bir ömrün temelinde yatar durur bu. 

İçki tüketmek haramda, şerefine ömür tüketmek helal mı sanırsınız. Bir çift gözün hayalinde kendini vurur, kendini kaybeder. Bazen nasıl olsa geçer diyor insan kendi kendine. Kolay zanneder kendini kandırmak, bir hayalin cefasında kaçarken. Ama beynini kemiren o acı hiç izin verir mi? Yürürken, koşarken hatta yatarken göğsüne oturur bu yalnızlık denen yürek sancısı. Sonra oturur yazar, bir yazarın edasında. Kalemi kırılana kadar, yazar da ama tek bir kelimenin ötesine geçmiyor işte. "Yalnızlık" der, tüm bir kitabı hiç kirlenmemiş sayfalar arasında doldurur. Köşeden köşeye koşar, satırdan satıra konuşur,  virgülden virgüle ağlar ve bir noktadan sonra efkar basar. Yakar sigarayı karanlık bir manzaranın ve hiç olmamış bir anın karşısında. Herşey baştan yeniden başlıyor. Yalnızlık işte, en zor kavramın teccelli ettiği anda.

Yalnızlık tek bir kelimeden, koca bir ömre vatandır.