Yalnızlık Var
Yük taşımayı sever mi insanoğlu. Yarım yamalak bırakıp her şeyi rüzgara katılıp çiçekleri susuz, evi tozlu, tencereyi aşsız. Taşıdığın sızıların son cümlesinde yalnızlık. Bugün hasadının bitişi geldi demli çayların, akustiğine dalıp uzaklara ,bazen uykuya gittiğim yağmurun sesiyle. Şimdi ormanın içinde rutubeti sinmiş battaniyeye sarılmış kulübe içinde gaz lambalı hafif baş ağrısı ile yazıyorum bu satırları. Asya'yı, denizi ve sessizliği arkama alıp yorgun, kırgın, kibar bir aşkın her şeyini unutuyorum. Genzime kaçan çam kokusuna, buz gibi suyu katıp üşümek istiyorum bazen. İçimde ölen bu kaçıncı kadın, şu yalnızlığı erteleyişim, masalardaki tek sandalyelerim bitmiyor. Bu işte bir yalnız-lık var !
Uzamasın, bir yaprak daha sararır sonbaharda, mevsimin suçu yok aşklardan kasım. Yine yalnızlığın mihmandarı , yaşamın yarısı yalnızlığa adamış aşkın satır başlıklarıyla...
Yük taşımayı sever mi insanoğlu, hiç sevilmediği bir gönülde yalnız hamalıyken aşkın..
Aşk iki kişilik yalnızlıksa tek kişiliktir Osman bey
Aşkın yükünü taşımak kimine zor kimine kolay, hele bir de araya hasret özlem, ayrılık girdi mi yaşarken hüzne gark oluyor insan. Ne güzel cümleler kurmuşsun hemşerim yaşadıklarına dair, keşke biraz daha uzatsaydın yazını daha da güzel olurdu. Kutlarım içtenlikle hemşerim...