Yanan Mevsimin Kayıp Aşkları

Yanan bir mevsimde birer birer kayboldunuz.
Her tarafım ateş, her tarafım kül. Aniden kayboldunuz çocuklar gibi. Aniden içimde burkuldunuz. Her kapıyı çalışında kimseler yoktu evlerde. Bütün evlerde bütün pencereler kapalı, perdeler çekilmiş, ışıklar sönüktü. Ve yürüdüğüm her sokakta üstüme üstüme geliyordunuz karanlıkla bir olup.

Her günün doğuşunda ilk ben sevindim. İlk benim aydınlandı yüzüm. İlk ben gülümsedim şafağa. Siz uyuyordunuz daha.

Bilemezsiniz... Kaç kez öldürdüm sizi içimde. Avuçlarımda kan izleri. Kaç kez ipinizi çektim, kaç kez kurşun yağmuruna tuttum bedeninizi... Kaç kez. Defalarca gömdüm sizi, içimde kocaman bir mezarlık. Ne kadar kanadınız içimde, ne kadar kanattınız yaralarımı. Bir kurşun... Bir kurşun daha... Ah! Ölemiyorum, ölemiyorum. Oysa ne kadar çok öldürdüm saymakla bitmez.

Ne kalemler tükettim, her satırımda kaşlarınız çatık. Birer kara lekeydiniz hatıralarımı kirleten. Mevsimlerden sonbahardınız, şarkılarda ayrılık. Çöllerde susuzluğum, uzun gecelerde uykusuzluğumdunuz.

Ne şiirler yırttım, ne ayrılıklar yaktım bilemezsiniz. Ve ne düşler kurdum içinde siz yoktunuz. Her şeyim azdı, içimde dökülen yapraklar gibi sadece siz çoktunuz.

Sonra Bir gün baktım kar yağıyor inceden inceye. Baktım gökte bir güneş saklanmış üşüyor. Baktım her taraf bembeyaz. Siz yine o çöplükte kirli kalmıştınız. Kar temizleyememişti yeryüzünü daha bedeninizden. Az sonra bahar geldi. Her taraf yemyeşil. Dağlar güllerle haşır neşir, eriyen karlar nehirlere koşuyor. Oysa siz o güzelim bahçede yine ısırganotu muydunuz ne...




05.01.2004/Diyarbakır