Yaşar İnsan Dünlerinden Yoksun

İnsan utanır elbet... Sahipsiz değildir gizli de olsa günahları... Bilir ki sahibidir, kendine suç ortağı aramasına da gerek yoktur ...Her sabah güneşle yüzleşir suda arındırır geceyi ve ilk gözgöze gelince kendinle anlar ki hayat bugün de devam ediyor... Her şeye rağmen...İçinde kopan fırtınalara rağmen... Her sabah düşlerle uğurladığı acılarına rağmen... Tutunduğu dalların topraklarıyla havada kalmasına rağmen... Devam ediyor hayat ki yasaklara rağmen...



Ama uzak ayrılıklar yakın oluyor bazen o an elleri kelepce arzuluyor insanın... Geçecek diye zaman, nefesin tutulduğu anları da yaşar insan ... Çaresizdir... Yaşar... Neleri daha yaşar... Aşkı farklılaştırıp etten kemikten sıyırıp...




Acıları boğazlar umutlarıyla... Ve dünlerini en çok umut bağladığına hediye eder... Çıkıp gider yarınlara.... Dünlerine mektuplar yazar bazen yarı uyanık hallerinde. Mektupları ıslanır pişman gözyaşlarıyla. Suçlarını hatırlar yeniden... Yeniden vicdansızlığına sığınır titrer vaziyette... Bir ananın çocuğunu cami avlıusuna terk edişi gibi pişmandır dünlerini terkedişine... Ağlar... Ağlar insan dünlerine. Güvenir artık en çok umut ettiğinin merhametine...



Yaşar insan dünlerinden yoksun...Yaşar insan en çok umut ettiğinden yoksun...Yaşar insan tüm varlığının yarısından yoksun... Yaşar...