Yazamadım

Parmaklarımda tıkandı kelimeler. Yazamadım.

Senin ve aşkın en vahim anını yaşıyorum. Artık yavaş yavaş tükeniyorum. Gece koyu, simsiyah, gündüzlerde öyle... Gözlerimi açamıyorum yeni gelen hiçbir güne. Ben artık gitmek istiyorum senden, sevginden. Acı ki gidemiyorum. Dakikalar geçtikçe boğuluyorum. Her an yaşamak fiili çekilmezliğe yol alıyor sensizliğinin eşliğinde. O vakit susuyorum işte. Konuşsam kötü olacak, çok kötü olacak ve zararı sadece bana dokunacak...

Son kırıntılarıyla besleniyorum artık hayatın. Ben kötü oluyorum sen derken, ya da senden bir şeyler yazarken. Şu an da kötüyüm. Yüreğimden çıkıp kalemime varan her kelime senden ibaret. Senden ve sevgisizliğinden...

Hiç sevmedin beni biliyorum. Hem de adının her harfi gibi biliyorum. Ama ben ne yapayım söylesene hadi' seviyorum dün gibi, bugün gibi... Ve biliyorum yarın gibi de seveceğim seni. Çünkü seninle başladım hayata ben ve acı ama herhalde sensizlikle bitireceğim izbe bir köşede kendimi...

Ah seninle gelecek güzel günler. Nerede kaldılar, niye bu kadar geç kaldılar. Oysa çok şey istemedim ki ben. Sadece bir nebze senden ibaret bir aşk istedim. Ben bambaşka sevmek istedim seni. Ne yıldızlar eskittim uğruna, ne bulutlar küstürdüm. Güneşi, ayı bile elimin tersiyle ittim sensiz... Yazık ki sevmedin işte sen. Sevmedin.

Gözlerimden akan yaşlar tamamlayacak birazdan bu satırları. Ben susacağım yine. Yine tükenecek kelimler parmaklarımın ucunda. Yine sevgisizliğinden dem vuracak birazdan mısralarım. Her şey bittiği gibi bitecek yine. Neden sonra hatırlatacağım sana yeryüzünde bir varlığının da bende saklı olduğunu. O gün gelesiye şunu asla unutma:

"sen hiç ben olmadın,
ben hep senken..."

Ağustos/2011

Cemre Şeyma Kapu...

Son demlerine çeyrek kala başladık aşkı yazmaya. Kalemimiz çoraktı. Yeşertmiyordu hiçbir dalı. Kızdık, öfkelendik satırlara... O an yine susmak icap etti. Güneş doğmuştu bir yerlerde ve hafiften bana geldi ışıltısı. Ve bir ses işittim kulaklarımdan başlayıp tüm hücrelerime yayılan. O ses çok büyük bir insana aitti. Beni kelimelere efendi yapan o büyük insan Mehmet Gültekin... Teşekkürler hocam, çok teşekkürler...

Yaşamın merkezinde hiç beklenmeyen bir anda karşınıza bir insan çıkar. Konuşurken gözlerinin içinden ayıramazsınız gözlerinizi. Ağzından çıkan her harf başka başka diyarlara götürür sizi. Kelimeleri idealisttir, mücadelecidir, dürüsttür, sahicidir, İNSANCILDIR, öğreticidir, sevdirendir, DESTEKLEYİCİDİR. Her kelimesini dün değil bugün gibi aklıma kazıyan, beni fırtınalı okyanuslara sapasağlam bir gemiyle çıkartan o büyük insan Hamdi Kılınçer... Teşekkürler hocam, çok teşekkürler...