Yeniden Sevgiliye...

Sensizlik... Hayatım boyunca en belirgin yaşadığım duygu bu...

Seni özlemek için mantıklı hiçbir gerekçem yokken, özlüyorum. İstemiyor görünsem de dönüşünü bekliyorum. Ben git dedikçe, sen gel istiyorum. Ne zaman açsam sana kollarımı, bir kenara ittin beni. Hak ettim çoğu zaman, seni hiç kendimden çok sevmedim ki.

Ama sevdim! Buna layık olmasan da sevdim. Beni hiç hak etmediğini bile bile...

Ben iyiydim, sen kötü
Ben mazlumdum, sen zalim
Ben tertemiz, sen kirli...

Gönül bu nerede duracağını bilmiyor bazen. İnsanı en dinmeyecek yerinden acıtıyor. Hayat bu kimsenin hakkı hiç kimsede kalmıyor. Bende ki ?ah'ları sen alıyorsun, başkalarında ki ?ah'ları da ben... Ve böylece sürüp giderken herhangi bir dolmuşun, herhangi bir camından dışarı bakıyorum. Tek gördüğüm sana olan hasretim oluyor. İster istemez bir yerde sana çıkıyor yollarım, sana dalıyor gözlerim...

Yaptıkların gözümün önünde dursun diye her gün yeniden anıyorum acılarımı, senden ölesiye nefret ederken bile seni istiyorum!

Bir gün içinde, bir insanı kaç kez hatırlar insan? Kaç kere dökülür sevilenin ismi dudaklarından? Akan her gözyaşı birazda ona mıdır hep? Ya o? Mutlu mudur yaşananlardan habersiz? Özlemeden özlenmek güzel midir?

Gecenin bir vakti çaresizce sana duyulan bu hastalıklı bekleyişin nihayeti vuslat olmayacak! Senden bana yar olmayacak!

Bu çirkin, bu soysuz, bu lanet yalnızlıkta ölüp gideceğim tek başıma! İşte o gün de tıpkı bugün gibi benden bihaber için rahat dalacaksın uykuya...

Sen benden eksildin ben yarım kaldım. Ben hayatından eksilince ruhun bile duymayacak!