Yitik sevdalara selam olsun

Ben bu yazıya başlamadan önce mutlu insanlardan duyduğum sevdalar vardı.Onlar anlatmaya başlayınca ben içten içe ağlardım.
Sevmekten korktum.Yaşamaktan korkarcasına.Sevmekten korktum ekmek kavgasından korkarcasına.Sevmekten korktum yitik bir yiğidin gözlerine bakarcasına.Sevmekten korktum bir yetimin gözleriyle babasına bakarcasına.Ve yine korkularım başıma geldi.Korkularla yüzleşmek mertlikmiş.Anladım.Anlayamadıklarımdan korkarcasına.Sevdim...
Sevdim,sevdaların en yücesi sandım.Sevdim o da yarım kadar sever sandım.Sevdim hiç bitmez sandım.Sonra sordum hatamı yaptım.Kendimi aradığım o yitik sevdalarda aradım,yitirdiğim sevdamı.Aradımda yine bulabildiğim tek şey o beni hiç bırakmayan yanlızlığım oldu.Beni çok seven yalnızlık.
Mutlu olmaya bu kadar hevsliyken o yitirilen heveslerle karşılaştım.İpsala'da Vatan'a,Dağlıca'da Bayrağa durulan selamı durdum yalnızlığıma.Aynı aşk,aynı umut ile selamladım...
Ey yalnızlık,ey sıkıntılı ömrüm bırakın beni.Bırak beni yaşam.İstemiyorum sizi...