Yokluğun Kapanmayan Yaradır.....

En son ne zaman...Ne zaman böylesine yokluğunu hissettim? Ne zaman içimin yangını körüklendi,merhametsizce? Ne zaman kan ağladı sensizliğe gözlerim? Enson ne zaman...yaş yürüdü ömrüme yaşlandım..kırıştı yüreğim,tükendi sözcüklerim...
Yüreğimde derinleşen yaradan haberin var mı?
Gitti giden ömürden bir bir göremedin...Aktı sel oldu,gözyaşlarım silemedin...
Ahh içimin volkanı,yanar dağım..hiç sönmedin ama şimdi külleri kaldı yangınından sonra benden geriye...kara küller;yüreğimi sökercesine gidişin ve arkanda bıraktığın keşkelerim..savurdum onlarıda esen rüzgarlarla...
Ahh serseri akşamlarımın koyu kızıla çalan sensizliği.gidişin kadar şaşırtıcı ve ani....her unutmaya başladığımda,şarkıların hep seni bana söyleyişi...
Bir hüzün bulu geldi yerleşti gözlerime..sensizlik içimi yaktı,eritti..
şimdi öyle zifiri öyle boş ki dünyası hisslerimin çok boşşş.....ahh uzun ve kasvetli gecelerin ettiği laflar kulağıma nede hoşş..
sessizliğimin içinde yankılanan çığlıklar var şimdi..ahh içimin acıyan ve acıtan yanı gitmeler kolayda,kalmak ne zormuşş...