Yokluğunda

neredesin Ey sevgil! Gözlerim nasıl bu kadar çığlık çığlığa haykırıyor sessizliğini yokluğunda hala.Masal diye anlattıkları mıydın yoksa gerçeğin ta kendisimiydin? Bilemem.Yitirdiğim yıllarım bir tokat gibi sillesini nasılda vurdu zihnimin duvarlarına.Hayat mı acımasızdı yoksa körelen yıllardır törpülenmeyen kalplerimiz mi?peki ya nasıl kurtulacaktık bu dipsiz,sonsuz uçurum boşluklardan.Başaran olmuşmudur?kimbilir ? vardır belki.Evet başarmışlardır,saf sevgiler kikirliliklere bulaştırmamıştır papatyalarını.Birsürü yüzü olan aslında yüzsüz ruhlarbu kadar artmışken başarabilir miydim?yalnızlığımın duvarlarında bir tek resminin tablosu vardı sen bilmezdin.Gökyüzü gündüzünü yitirip o aydınlık geceye doğduğunda hayallerin benimle olur mu?acaba benimki kadar. dipsiz kuyulardn sonsuz sevgi fışkırdım görene.Sonsuz kalabalıklarda yokluklar içindeyim.gördüğüm çehreler seninkine dönüştü bir an.edebiyat adına ne varsa acımı kusturamıyor kağıda .şimdi o gül kokan tenim nasıl da leş gibi yalnızlık,acizlik,terkedilmişlik kokuyordu.gözlerinin şelalesinde yalnızlağa terkedildim.kalbimin duvarları bastırdığı sevgisini sızdırmak üzere çatlaklardan,dayanamayıp parçalandığında,sızan öz sevgi suyunu içecek bir sevgilisi yok artık.Dolunay kadar güçlü doğar mıyım? sensiz gecelere .
Ve artık sensiz açarım kan kokan gözlerimi
kıpkırmızı dünyaya yeniden
birşey deme fazla
gidişin yeterince konuştu bana
Ve An seni hep andığım anda takıldı kaldı işte!!!!........