Yüreğim Bir Ulu Çınar

Buğulandı gözlerim , kirpiklerim ıslandı.
Koştum ulu çınar ağacımın yanına,
Hıçkırıklara boğuldum.
Sarıldım gövdesine ,
Yüreği yüreğimi sardı.
Ağlaştık saatlerce birlikte.
Kolay mı ulu bir çınar olmak,
Kök salmak en derin yüreklere,
Başı dimdik ayakta durmak,
Savrulurken dalları en deli fırtınalarda bile,
Kökleriyle tutunup toprağın en derinliklerine ,devrilmeden ayakta kalabilmek,
Kolay mıdır ?
Gölgesinde yas tutmuş yüreklere çare olmak,
Dallarının arasına sığınıp yuva yapmış acı yüklü kalplere gönlünün evini açmak ,
Çok mu kolaydır?
Yaralı gönül hıçkırıklara boğulurken,
O da döker gözyaşlarını yaprak yaprak,
Kimi sarı bir keder , kimi kızıl bir kor,
Kimi kabuk tutmuş kahverengi bir yara,
Kimi körpecik yeşilden taptaze kesilmiş bir acı.
Hıçkırıklarla akar gözyaşları , Aktıkça kökleri daha da bir güçlenir ,
Dalları daha da uzaklara uzanır,
Cesaretini yılmadan göstermek istercesine.
Bilmez kimse ne kadar gözyaşı akmıştır yüreğinden ,
Kaç yaralı gönüle sırdaş olmuş,
Yüreğini açmıştır.
Ulu bir çınardır çünkü;
Yakıştırmaz kendisine.
Hep en yürekli , hep en fedakar,
Hep en coşkulu , hep en mutlu,
Ulu bir çınardır o.
Söylemez, anlatmaz,dillendirmez.
En coşkulu olduğu zaman bile
kanar yüreğinde kabuk tutmuş yaraları.
Koskocaman gövdesinin içinde akan korlar yakar bedenini , acıtır.
Ama o dimdik ayakta durur,
Meydan okur maviliklere ,
Meydan okur ;yaralı , bitap düşmüş ağlarken hala bir çocuk kalbi, titreyen sevgi dolu gönlüne.

Aynur Ateş Aydın 2018