Zaman ve Duyguların Akışı 6
İnsan, doğduğu andan itibaren şekillendirilir. Önce aile, sonra toplum, sonra da kendi iç sesleri tarafından. Çocukluk, maskelerin henüz belirginleşmediği bir evredir; ancak zamanla, beklentiler ve kurallar insanın üzerine ince ince işlenir. Kim olduğunu unutmaya başladığında, geriye yalnızca başkalarının görmek istediği suret kalır.
Toplum, bireye çeşitli roller biçer. Bir evlat, bir öğrenci, bir çalışan, bir dost… Her biri, insanın kendisini ifade etme biçimini sınırlandıran, belirli kalıplarla şekillenen kimliklerdir. Kimi zaman bu roller birer güvenli liman olur; insan, ait olma duygusunun sıcaklığıyla çevrelenir. Ancak çoğu zaman, bu rollerin içinde sıkışıp kalmak, derin bir içsel huzursuzluğu doğurur. Asıl sorun, bu maskelerin ne zaman birer seçim, ne zaman bir zorunluluk olduğunun farkına varılamamasıdır.
İçsel yolculuk, insanın bu maskelerden sıyrılma cesareti gösterdiği noktada başlar. Otantik benlik, ancak dayatmaların ötesinde bir varoluş arayışına girildiğinde keşfedilir. Ancak bu süreç, kolay ve konforlu değildir. Gerçek kimliğiyle yüzleşmek, bireyin en derin korkularıyla, en gizli kırılganlıklarıyla karşılaşması anlamına gelir. Bu noktada kişi, kendi içindeki boşluklarla yüzleşmek zorunda kalır. Maskeler düştüğünde, geriye yalnızca çıplak bir gerçeklik kalır: İnsan, varoluşunun ağırlığını taşımak zorundadır.
Bu yolculukta en büyük engel, insanın kendi kendine anlattığı hikâyelerdir. "Böyle olmalıyım." "Bunu yapmalıyım." "Şöyle hissetmem gerek." Bu cümleler, bireyin içsel özgürlüğünü sınırlandıran görünmez duvarlardır. Oysa otantik benliğe ulaşmanın ilk adımı, bu dayatılmış hikâyeleri sorgulamaktır. Gerçekten kim olduğunu ve ne istediğini anlamak, ancak bu noktada mümkün olur.
İnsan, kendi gerçeğini keşfettiğinde, artık eski kalıplara sığmaz hale gelir. Bu, bir yandan özgürleşmeyi, bir yandan da yalnızlaşmayı getirir. Çünkü toplum, farklı olanı anlamakta zorlanır. Ancak otantik bir yaşam, başkalarının beklentilerine göre şekillenmez. İnsan, kendisiyle barıştığında, maskelerini birer birer çıkardığında, yalnızca özgün varoluşunun hafifliği kalır.
Ve işte o an, insan gerçekte kim olduğunu anlar.
