Zayıf Kahraman : Dal

Yağmurun yağmasını bekledi sadece.. Yalnız kalmışlığını gölgelesin diye.. Kim bilir belki imkansızlığını perçinlemek içindi bu hikâye.. Yanılgıların tesiri o acı, bir tek bir tek işlemiş ellere.. Keman sesinden ibaret sızı sanki.. En tiz noktada hayallerin ölmek üzere.. Duruşlardaki o masumiyet ne büyük bir yanılgı, içten içe sızan yitirilmişlik gerçek sadece..
Dal parçasının bıraktığı iz büyük olur mu? İşler mi ağzından çıkan her heceye.. Aslı neydi, aslı ne olmalıydı?
Baktığında görünendi oysa, o parça ile kalemim bitmemezlikte.. Acı çığlıkları koskocaman ormanı zindan etmekte.. Ne bir ağacın farkına varırsın, hatta duyamazsın gelen avcının sesini bile.. Güneş, güneş mi dedin sanki batmış kocaman bir yalnızlığa, sadece sensizlik ile doğmuş şu günlere.. Akşam olmaz mı dersin, sensizliğin olduğu yerde akşamlar hep tükenmemezlikte.. Kokusunu salmış doğaya bu dal parçasının düşüşü.. Nasıl bir kayıptır anlamadım, bir tek sensizlik yüreğimde bir de ruhumun üşüyüşü... Ne dersin geç kalmışlık mı işlemiş mısralara.. Yada ?an'ların değerini bilememezlik mi hata bu ilerleyişte??
Vazgeçmek.. Galiba asıl mesele.. Vazgeçer miydim? Dönüp bir daha bakmaz mıydım ezdiğim, sahip olamadığım o şehre.. İçimde kalmaz mıydı? Soğuk kış günleri, atılmaz mıydı bir sobaya üşümeyen ruhları ısıtsın diye.. Halbuki benim ruhum bekleyişte.. Vazgeçer miydim en olmadık yerde bu ?cesur olamamak' dökümünde.. Kabullenir miydim güçsüz olduğumu.. Büyümemiş denilen o ellerimin izleri ile.. Düşüşler miydi inciten beni böyle.. Taşıyamamak mı bilemedim.. Kayıptı benim için onsuzluğa dair akan her gece.. Gerisi cevabını bilmek istemediğim bir bilmece.. Acı acı yanmasın üşümeyen ruhların bekleyişinde.. Adına arkamı döndüğüm anda kocaman ağaç dediğim o kırıkların ardından dökülen umman, o geride bıraktığım zayıf bir kahraman..