Alfred de Vigny'nin Hayatı ve Eserleri

Edebiyatla İçerik Editörü

06 Haziran — min. okuma: 5-6 dakika

Alfred de Vigny Fransız romantizminin önde gelen adlarından şair, oyun yazarı ve romancı.

Doğum tarihi ve yeri: 27 Mart 1797, Loches, Fransa.
Ölüm tarihi ve yeri: 17 Eylül 1863, Paris, Fransa.

1- Alfred de Vigny'nin Hayatı

Fransız Devrimi'nden sonra yoksul düşen soylu bir asker ailesinden gelen Vigny 27 Mart 1797, Loches, Fransa da doğmuş Paris'te büyümüştür. Politeknik Okul'a girebilmek için Bonaparte Lisesi'ne yazılmıştır. 1814'te Bourbonlar yeniden iktidara gelince, aileden gelme krala bağlılık duygusuyla kralın muhafız alayında teğmen olmuşsa da 1827'de ordudan ayrılmıştır.

İlk şiiri Le Bal"i (Balo) 1820'de yayımlamış, bunu 1822'de ilk şiir kitabı izlemiştir. Bir yandan da Victor Hugo'nun tutucu bir siyasal çizgiyi savunan edebiyat dergisi La Muse Frmıçaise'de yazmıştır. J826'da yayımlanan Poernes antiques er modernes de (1826; Eski ve Yeni Şiirler) büyük ilgi toplamıştır. Vigny yalnızca şiir alanında en iyi olmakla yetinmemiştir. Şiir onun için, " felsefi düşüncelerin epik ya da dramatik biçimde sahnelendiği bir tür olmuştur. Roman alanındaki yeteneğini Cinq-Mars'la (1826; Cinq Mars, 1950) ortaya koymuştur. Bütün öteki romantikler gibi Vigny de Shakespeare'e özel bir ilgi duymuştur. Otlello ve The Merchant of Venice'in (Venedik Taciri) erbet uyarlamalarını yapmıştır (1829). Romantik çevrelerden bir ölçüde uzaklığını korumakla birlikte Alphonse de Lamartine, Hugo ve Sainte-Beuve gibi romantizmin öncülerinin övgüsünü toplamıştır .

Güzelliği ve yeteneğiyle ünlü yazar Delphine Gay'le beraberliğinin ardından 1825'te varlıklı bir ailenin kızı olan lngiliz Lydia Bunbury ile evlenmiştir. Temmuz Devrimi (1830) Vigny'yi siyasal konularda giderek karamsarlığa sürüklenen yazar, Chateaubriand gibi o da bir onur sorunu saydığı için monarşiye bağlılığını sürdürmüştür. Bourbon kralı X. Charles'ın davasının, zengin burjuvazi tarafından tahta çıkarılan Louis Philippe'inkiden farklı olmadığını biliyordur. Var olan siyasal inançları sarsılmış ve sonunda Saint-Simon'un sosyalist felsefesine ve Lamennais'nin önderliğindeki ilerici Hıristiyanlara yakınlaşmıştır. Düş kırıklığını daha 1831'de, "'Elevation" (Yüceltme) adını verdiği yeni bir türde yazdığı "Paris" şiirinde ortaya koymuş, Cinq Mars'dan sonra tarihsel roman yazmayı bırakmıştır. Stello (1832), şairin yalnızlığı temasıyla birbirine bağlanan üç öyküden oluşmaktadır. Öyküleriden biri XV. Louis'nin düşüncesizliği yüzünden yokluk içinde ölen Nicolas Gilbert'i, ikinci Robe pierre'in fanatizminin kurbanı olan Andre Chenier'yi, üçüncüsü de Londra belediye başkanı William Beckford'un bencilliği yüzünden intihara sürüklenen Thomas Chatterton'ı konu almıştır.

Vigny'ye göre bütün siyasal rejimler şairleri ''sürekli sürgün"e mahkum etmişlerdir. Bütün öteki romantikler gibi Vigny de Stello'da bunun nedenlerini araştırmıştır. Kitapta Stello muayene olmak için Doctor Noir'a (Kara Doktor) gidiyor, doktor onu dinledikten sonra kurtulması için şiir yaşamıyla siyasal yaşamını birbirinden ayırmasını ve toplumu yakından, ama büyük bir tarafsızlıkla gözlemesini önermiştir. Vigny, Stello'da Chatterton'ın intiharını anlattığı bölümü sonradan Chatterton (1895: Chatterton, 1943) adıyla üç perdelik bir oyun olarak tiyatroya uyarlamıştır. Oyunda Chatterton'ın son anlarını aktarırken seyirciyi maddiyat düşkünü ve acımasız bir toplumda şairlerin çektiği acılara tanık olmaya çağırmıştır. Vigny'nin oyun yazarlığının doruk noktasını temsil eden Chatterton, romantik tiyatronun da en iyi örneklerinden biri sayılmıştır. Chatterton ve Stello'daki kibirli kötümserlik, sonraki yapıtı Servitude et grandeur militaires'de de (1835; Askerliğin Kulluğu ve Büyüklüğü, 1947) belirgin olmuştur.

Vigny, gene üç öyküden oluşan yapıtta, kendi askerlik anılarına dayanarak, askerlerin saygınlığını ve çektikleri sıkıntıları tartışma konusu yapmıştır. Yapıtın kahramanı, kardeşi şair olan bir askerdir. Şair gibi asker de "parya" muamelesi görüyor, mesleği nedeniyle öldürmek zorunda kalıyor ve gene bu nedenle edilgin bir boyun eğişe zorlanıyordur. Yapıtta Vigny bu "toplum dışı" kahramanın öyküsünü anlatırken, onun kulluğu ile büyüklüğü arasındaki ilişkiyi büyük bir titizlikle kurmuştur.

Bu arada şiir yazmayı bırakmış, tümüyle içe kapanık bir yaşam sürmeye başlamış, bu sessizlik yalnızca 1840'larda, Revue des Deux Moudes dergisinde yayımladığı altı şiiriyle bozulmuştur. Vigny 1841 'de Balzac ve Lamartine'le birlikte yazarların telif hakları kazanması için açılan bir kampanyaya öncülük etmiştir. Bir süre sonra da Academie Française üyeliğine başvuruda bulunmuş başvurusu beş kez ertelendikten sonra ancak 8 Mayıs 1845'te üyeliğe kabul edilmiştir. Ölümünden sonra yayımlanan şiirleri dinsel görüşlerindeki değişimi bütün açıklığıyla yansıtır.

Son şiirlerinde önceki yapıtlarındaki şüpheciliği bırakarak onur ve acıma duygusu gibi insani değerleri savunduğu görülmüştür. 1863'te yazdığı "L'Esprit pur" (Saf Ruh) Şiirinde Tanrı'nın yerini alacak bir kutsal ruhun gelişini haber verir. Vigny sağlığında Lamartine ya da Victor Hugo kadar ünlü olamamışsa da, ölümünden sonra Charles Baudelaire, Henri de Regnier, Charles Peguy, Andre Breton ve Jules Roy gibi birçok şair onun mirasına sahip çıkmıştır.

Günümüzde Vigny "L'Esprit pur" gibi kehanetle dolu şiirleriyle, Batı da onun ölümünden yüz yıl sonrasına değin süren metafizik başkaldırının ilk habercilerinden biri kabul edilir.

2- Alfred de Vigny'nin Edebi Kişiliği

Şiirlerinde tabiatın ve insanların umursamazlığı ve karamsar düşünceler belirgindir. Vigny’nin, roman karakterlerini betimlediği veya çeşitli görüşleri savunduğu kısımlarda tarihsel gerçeklikten uzaklaşması dikkat çekmiştir. Bu tutumu nedeniyle çokça eleştiriye hedef olan yazar, romanın dördüncü baskısına yazdığı önsözde, sanat ve tarihin felsefi amaçla kullanılabileceği görüşünü savunmuştur.