Annem

Hava soğuk. Aralığı ocak ayına bağlayan gecedeyiz. Annem tam gaz yemeklere devam ediyor. Bir eli fırında, diğer eli ocakta durmadan bir şeyler pişiriyor. Heves ettik biz de ablam ve abimle oyunlar hazırlıyoruz. Bu akşam çok eğleneceğiz. Değerlimiz, arkadaşımız, annemiz, dostumuz, ablamız olan bu kadını çok seviyoruz. O maharet kokan elleriyle her şeyi yapıyor. Sadece yemek değil, her şey elinden geliyor. Turşu kuruyor, temizlik yapıyor, derslerimize yardım ediyor, koşuyor, çalışıyor, ter döküyor, her şeye rağmen bize kötülükleri belli etmek istemezcesine daima gülüyor. Ah annem..fedakar annem..sürekli iyiliğimiz için uğraşan annem...

Bir bakıyorum her şey hazırlanmış. Annemin o nefis yemekleri pişmiş ve sofrayı hazırlıyoruz. Ben, annem, ablam ve abim. Babam yok. Ya öldü, en azından annem bize öyle söylüyor, ya da bizi bırakıp gitti. Bence ölmedi, annem bizi üzmemek için öldü diyor. Ah annem, bütün her şeyin başı annem... Küçükken derslerimi hep takip eder, her gün okula en güzel beslenme çantasını hazırlayarak götürürdü. Öper, koklar, her şeye karşı beni tembihler, sonra da okula yollardı. Önlüğümün sökük yerlerini dikerdi... Hasta olduğumuzda başucumuzdan ayrılmaz, sabaha kadar bekler, tüm inadına rağmen o da yenilirdi göz kapaklarının ağırlığına. Her sabah biz kalkmadan uyanmış olur, kahvaltıyı elinden geldiğince en iyi şekilde hazırlamaya çalışır, bizi eksiksiz okula yollardı. Şimdi de bizi hoşnut etmek niyetiyle tüm maharetini ortaya döküyor. Hâlbuki ne gerek var ki? Biz o kadar iyi biliyoruz ki annemin güzelliğini, o hiçbir şey yapmasa da başımızın tacı. Hoş, bir şeyler yapmadan asla duramaz ya... Bugün de biz heves ettik diye bunca işe girişti. Hiçbir eksiğimiz kalmasın istiyordu yaşıtlarımızdan. O biricik, o eşi bulunmayan bir yücelik...

Yemekleri yedik, sofrayı el birliğiyle toparladık. Abim en güzel şarkıları açtı bize. Hem eğlendik, hem de annemi eğlendirdik. Oturduğu yerde bize tempo tutuyor, bizim eğlendiğimizi gördükçe o iki kat neşeleniyordu. Annem, nazımızı çeken, bize kıyamayan, kendini fedakar edip yüreklerimizi hoş tutmak için bütün çabasıyla uğraşan annem.. O hiç üzülmesin, hep mutlu olsun istiyorum. Kimsenin altında ezilmesin, hep başı yukarıda olsun istiyorum. Biliyorum biz mutlu olursak o da mutlu olacak, bizim yaptıklarımızla o gurur duyacak. Onu üzmek en son isteyeceğimiz şey; ben, ablam ve abim...

Öyle bağlıyız ki anneme, onun varlığı bile bizi ayakta tutmaya, hayata karşı umutlu olmamıza yetiyor. O iyi ki var. Bütün başarılarımda, yaptıklarımda, emeklerimde, çalışmalarımda hep arkamdaydı. Onun olması beni bunca başarıya ulaştırdı. O olmasa her şey anlamını yitirecek, hayat yaşanılabilir olmayacakmış gibi geliyor. Bu yüzden onun gönlünü hep hoş tutmaya çabalıyoruz. Onun ağlayışı, bizim en ufak bir tebessümümüzle silinip gidiyorken, bunun daha ötesini göremiyorum.

Annem, benim biricik meleğim... Babamın ne yaptığı umurumda değil. Belli ki annemi çok kırmış ve tekrar eve dönmeye yüzü yok. Dönmesin de zaten! Ne ben, ne ablam, ne de abim annemin üzülmesine dayanamayız. Bu yüzden dönmesin diyorum. Her nerdeyse, hangi yaşantının ortasındaysa orada kalsın. Annem belli etmiyor ama bazı geceler gizlice ağladığını duyuyorum. O; annem, benim biriciğim. O ağlamamalı hiçbir zaman, hep başı dik, yüzü güleç olmalı. Bunun için bütün çabam, düşündüklerim...

Eğlencemiz de bitti, yeni yılın ilk dakikalarına girdik. Artık yatma vakti geldi. Bütün şehir coşkusunu yeni yeni göstermeye başladı. Ortalığı toparladık. Anneme hiçbir iş bırakmadan, ablam, abim ve ben hallettik her şeyi. Lambalar söndü, evin içerisini sokak lambasından yansıyan ışık kısmen aydınlatıyordu. Herkes odasına gitti, ben ise bu gece annemle uyuyacağım.