Arefe

Onu tanıdığıma gerçekten çok memnun  oldum,deli dolu birisi ama temiz  kalbli,sevecen,güler yüzlü,şen şakrak,iki çocuk annesi-biri kız biri oğlan-ve her konuştuğumuzda beni kahkahalara  boğan biridir Arefe.İş yerimizin neşe kaynağı  o izinli olduğu gün zaman hiç geçmiyor sanki,ses seda yok herkes sus pus olmuş bir cenaze evini andırırcasına.

"Pek muhatap olma bununla, sağı solu  belli olmaz ansızın bir kavga çıkartıverir." demişlerdi  oysa onu önceden tanıyan  arkadaşlar.

O da küçük yaşlarda bir evlilik yapmış ne yazıkki,mutsuz ve umutsuz...Sırf çocuklarının hatrına bu zülme dayandığını  her seferinde söyleyince çok üzülürüm.

Kısa sürede arkadaş oluverdik Arefe'yle ìçini döktü bana,güvendi .

Telefonunu elinden hiç düşürmüyor ya sürekli mesaj atar ya da dakikalarca telefonla konuşur bizden uzak bir köşeye giderek.Bir boşluğuma geliverdi  herhalde:

-Enişte rahat bırakmıyor seni  galiba çok kıskanç,deyiverdim.

-Yok,dedi,umrunda bile olmam.

-Baksana beş dakikada bir arıyor,seni   sevmese,düşünmese  senin üzerine düşer mi  bu kadar,deyince:

-Bu kocam değil ki...

Dut yemiş bülbüle döndüm,ne diyeceğimi  bilemedim,yutkundum,etrafa şöyle bir göz gezdirdim bizden başka kimse yoktu.

-Sevgilin mi?

-Neden şaşırdın,evet sevgilim.

-Ya kocan...

-Adını anma onun, nefret ediyorum  ondan.Bana bir gün olsun insan gibi davranmadı hep  bağırıp çağırdı,aşağıladı,ağlattı.Bir eşya gibi  görülmekten bıktım artık ne yapsan etsem hep ben suçlu oluyorum.

Kocasını bir inat,iftira uğruna  aldattığını ise şöyle  anlatıyordu:

"Kız arkadaşlarımla gezmeye gitmiştik,güzel anlar geçirdik fakat burnumdan fitil fitil getirdi,kimle gitmişim,kimle beraber olmuşum falan filan.Dünyam başıma yıkıldı ve o günden itibaren aramız iyice açıldı,derken birisiyle tanıştık,aradığım herşeyi ben onda  buldum sürekli görüşüyoruz işte."

Bir gözü de saatinde,mesai biter bitmez koşar adımlarla,iş yerinin önüne kendisini almaya gelen araca  binerek gözlerden kaybolur hemen hemen hergün Arefe.