Arkadaşım Yalnızlık

Yalnızlık benim en samimi dostumdur.Hatta bu ihtiyarın tek dostudur.
İnsanlar bir türlü kabullenemez onu.Hep,bir sürü dostu olduğuna inanırlar.
Geçin,efendim,geçin bunu.
Ne kadar kalabalıkta olsan da yalnızsın.
Hem kaç kişi gerçekten seni anlıyor?Kaç kişi gerçekten sana değer veriyor?
Kaç,kaç,kaç...bir sürü sorabilirim böyle.
Neyse efendim,bugün yalnızlığımı taktım koluma adaya gidiyoruz.Böyle bir planımız yoktu.Birden,öyle geldi.Bazen içinden geldiği gibi yaşamalı insan.
Önce Kadıköy'e gittik.
Biraz sonra muazzam ada vapuru geldi.
İki tane jeton aldım.Gülmeyin efendim.
Yanım da,yalnızlığım var.Biri ona jetonların.
Neyse bindik vapura.Dışarıya oturduk.
Dalagalar ne güzel Allah'ım.Hele o yunusların raksı.Hepsi birer sanatkar sanki...
Bir simit,bir de çay aldım,vapurda.
Yalnızlık biraderim sevmez simit ile çayı.
Gidene kadar,önce simidi yedim.Üstüne de çayı bir dikişte içtim.
Ben çayı hep böyle içerim.
İnsan bu yaşta değişir mi efendim?
Değişmez,değişmez.
Büyük Ada'ya vardık sonunda.
Muazzam bir yer burası.Her geldiğimde,ilk gelişimi hatırlarım.
Hep ilkmiş gibi yine aynı duygular uyanır bende,heyecanla.
Neyse,biraz dolaştık ettik.
Sonra,kuytu bir deniz kenarı bulduk.
Yalnızlığımı oturttum yanıma.
Evden getirdiğim,resim takımlarımı çıkardım.
Evet efendim,az buçuk ressamımdır.
Önce manzaraya baktım.Sonra gözümü kapattım ve bende ki haline baktım.
Çizmeye başladım.
Bir ses duydum arkamdan.Kafamı çevirdim.
Bisikletli bir çocuk,bana dik dik bakıyordu.
Hiç istifimi bozmayıp,işime devam ettim.
Çocuk yanıma geldi:''Yalnız mısınız?''dedi.
Görünen de evet,fakat yanımda aslında yalnızlığım var.Böyle düşündüm,birden.
Cevap vermedim.
Elimdekilere baktı,çocuk:''Ressamsınız demek.Ben de resim yaparım,bir ara size göstermeliyim.''dedi.
Sanırım beni rahat bırakmayacaktı.
Ona baktım:''Git buradan,sadece git.''dedim.
Sesim çok sertti.Tam da ben huysuz ihtiyara yakışır şekilde.
Çocuk ikiletmeden kalktı,bisikletine bindi.
Son bir kez bana baktı.Hemen gözden kayboldu sonra.
Allah'ım bu ne bakıştı.İçimden bir şeyler koptu sanki.Çocuk sadece yalnızlığını paylaşmak istemişti.Hem de benimle.Bu ilkti...
Ayağa kalktım.Resmi yırtıp denize attım.
Çocuğun gittiği yöne doğru koşmaya başladım.
Bağırıyordum:''Dur,ben de yalnızım.Dur lütfen.''
Evet uzun süredir yalnızdım.Bundan mutluymuş gibi davranıyordum.Kendimi kandırmışım hep.
Gözyaşlarımı tutamadım:''Evet yalnızım,dön lütfen.''
Sonra birden başım döndü.
Her yer karardı,bayılmışım.
Gözlerimi açtığımda,hastanedeydim.Çocukda yanı başımda.
Sanırım artık yalnız olmayacağım diye düşündüm.
Ömrüm boyunca göremeyeceğiniz bir şekilde gülümsedim.
Sımsıcak ve içten bir gülümseme.