Arkamdan Ağladılar mı

Daha güççüğüz Karamürsel sepeti gibi bir şeyiz. Annemiz bizi beslemek için bin dereden su getiriyor. Sadece annemiz mi, yeri geliyor dayımız teyzemiz anneannemiz bile bize bir şeyler yedirmek için türlü türlü komiklikler yapıyorlar...

Biz de kralız ama o yıllarda anne sülalesi tarafından ilk torun, benden öncesi yok yani... Öyle önümüze konan her şeyi de yemeyiz...

- Ahmeeet bak ne güzel dolma aç bakalım ağzını...

Açar mıyım açmam tabi ki...

- Bak açmazsan arkandan ağlar dolmalar çok üzülürler beni yemiyor diye...

- Hadi ya var mı öyle bir şey dolma nasıl ağlar ki hiç inanasım yok...

- Ahmeeet bak ne güzel muhallebi hadi yavrum aç ağzını ham yapıver. Bak arkandan ağlarlar sonra üzülürsün...

Yemezleeeeer, hiç inanasım yok. Vallahi ağlamıyorlar billahi ağlamıyorlar...

Ayyyy o ne öyle hiç sevmiyorum ben bunları... Daha bebeğiz yahu tatlı matlı bir şeyler yok mu...

- Ahmeeeeeet aslan oğlum kaplan oğlum, canavar oğlum, aç bakalım ağzını açıver hadi üzme anneni bak sonra arkandan ağlarlar, ne güzel patlıcan yemeği yesene yavrum...

Hiiiiiiiiç işim olmaz hem de hiç...

- Yalan malan hiç de ağlamıyorlar arkamdan yemediğim zaman kandırıkçılar sizi gidi. Kandırıkçılar bana muz ile çikolata ile filan gelin...

O zaman her çocuğun rüyalarını süsleyen patates kızartması benimde favorilerimdendi... Ben istedim mi yapar önüme koyarlardı cam şişede Uludağ Gazozu ile...

Düşünüyorum da şimdi, ağlamış mıdırlar o zaman o yemediğim dolmalar muhallebiler... Yok yahu yok! Kesin kandırdılar o zaman bunlar beni...