Ay Dolu

Küçük bir çocuktum...Tutunmuşum annemin ellerine...Karnım tok, sırtım pek! Benim başım hep gökyüzüne dönük. Ben yürürdüm ay yürürdü, benim minik adımlarımdan daha büyük değildi adımları. Ben koşsam o da koşardı ve hiçbir yarışta geçmeye çalışmadı beni...
Tren vagonlarında yada toplu taşıma araçlarında seyahat ederken yapışırdım aracın camına ki;hâlâ öyledir, yerim hep cam kenarı... Ağaçlar, evler, koca koca binalar araç yavaşlayınca yavaşlar, durunca durur, hızlandıkça onlar da hızlandırdı. Ve onlar da geçemediler, hiçbir zaman bindiğimiz taşıtları.
Şimdi büyüdüm, büyüdüm de halt ettim. Öğrendim ki; onlar hareket etmezler hiç, hep yerlerinde durur. Halbuki güzeldi onlarla oyun oynamak.
Mahallenin tüm kedileri benimdi, hepsi benim... hele de yavrular. Karıncaların yuvasına evden bayat ekmek koyarken yaz akşamüstüleri...Az önce yıkanmış, evlerin kapı önleri... Kadınlar atıyor dışarı bir bir minderlerini, tahta taburelerini. Biz top oynarken rahatsız olup camdan bağıran yaşlı teyzeler yok şimdi. Evcilik oynarken, oyunun en tatlı yerinde, annesinin seslenişiyle evlerine koşan arkadaşlarım da gözden kaybolup gittiler. Zorla yatırıldığımız öğlen uykularını ise arar oldum.
Şimdi nedensiz, sınırsız bir yorgunluk! Bugün ay dolu, içim de dolu...Teraziye koysak hangisi ağır basar, bilmiyorum.
Bakıyor bana, evimin balkonundan...sabit, hiç kıpırdamadan öylece durmuş bakıyor. Sanırım o da çok yorgun. Dünyanın derdini yüklenmişiz sanki anasını satayım!
O her gece orda, ben her gece onun karşısında...Tek farkımız artık oyun oynamıyoruz. Hayır, küs de değiliz aslında ama yorgunuz işte, öylesine...
Ben içimi döksem onun alacak yeri yok. O içini dökse benim alacak yerim yok. Bi çare bakışıyoruz öyle "susmanın erdemine" varıyoruz birlikte, gecenin tatlı esintisi eşliğinde...

*Saraylı*