Babam Ölmüştü

Babam öldüğünde herkez gibi üzüleceğim aklıma gelmezdi.O acıyı tadana dek,içim acıdı ağladım,sızladım boşluktu artık içimde sanki hiç olmamıştı.Ufaktım o yaşlarda yüreğim kuş gibi çırpınırken nefes alamadım.Bana oğlum üzülme,herkez bir gün gider dediklerinde,o herkezin içinde babamı hiç düşünememiştim herkez gibi bende ağladım ,bende söylendim çünkü ölen benim babamdı.

Bilir misiniz,gidenin ardından en zor olan an,ona ait eşyaların toplandığı andır.Anılardır artık bize teselli olan,vitrindeki resimlerdir acısını bastıran.Dedem oğlum acılara alışıp alıştığını unutmalıdır insan, dedi bana nasıl kaldıracaktım bu acıyı,ufaktım tek bildiğim akşam yemek masasında ve yatağında artık olmayacaktı babam.Annem bana ve ailemize çalışarak destek oldu.İlkokul yıllarında daha acımız yeni geçmeye başlamıştı ki ağbimi trafik kazasında kaybettik.O an yaşama sevincim, herşeyim bitmişti.Hayat sanki birer birer intikam alıyordu bizden.Bunca acıya rağmen annem acısını bastırdı ve bana kol kanat gererek okutup büyüttü.Şimdi düşünüyorum da galiba bu kol kanat germe görevi bana verilmişti.Artık bende bir aile reisiyim ve benimde koruyup,bakmam gereken insanlar vardı..Hayat zor ve acımasız olsa da yine de yaşamaya değer,bir gün gelir,herkes gider.


Bu hikaye benim kendi aileme aittir, bu acıları ben maalesef erken yaşta tattım..