Balon Kalpler

Sen en iyi dostum belki de benim kurtarıcımdın ama nerede olduğumu bilemedim. Aradım bulamadım. Koca bir uzay boşluğunda anlamsızca yıldızların arasında dolaşır buldum kendimi. Belki de sıra sıra dizilmiş ağaççıkların arasında var olanlardandın. Geride bir şey bırakmadan minicik büyümeye çalışan bir nokta. Başında bekledim senin, sen de büyürsün ve çeşit çeşit noktalama işaretlerinden bir kaçı olursun diye. Beni sarmalamış soru işareti olursun, beni sarmalamış ünlem işareti olursun diye.
Dudaklarının arasında dudaklarım.

En iyi arkadaşımı aradım yollarda. Asfalt yollar ayrıldı. Bir yolun başında hangisinde olduğumu bilemeden sırtım dönük bakışlarım yollarda bakındım durdum; sonunu görebilirim belki diye, sonra gördüm sandım. Yolun uçları da boştu.
Denize düşmüştüm bir gün. Koca bir mavilikte boğuluyorum sanarak ellerimi kaldırdım göğe ve bir iplik sallanıyordu gökten aşağıya, hani dedim yardım mı bu beni yanına çağıracak arkadaşımdan bana. Görmeden sevindim belki içimden, burukça ama bilemezdim ki yine ipliğin bir yerinden yıpranmış olduğunu.
Sevgiyi aradım. Bana sunulacak kalplerin birleşimini. Sanki ayakları vardı. İnce ince kolları, şişirilmişti balon gibi kalpleri. Balon kalpler ve ben koca arazi de koca göğü yarmış ayakta dururken üzerime doğru gökten düşen başka bir balon kalbe bakıyordum. Asılıydı havada, yerlerde ise rengarenk pastel tonda balon kalpler yorgun argın benle beraber dinleniyor ve bekliyorlardı.