Beklentilerin Ötesinde Yaşamak Bu Hayatı

her aşkta, her yenilgide zafersiz beklemek olmuştu kaderi, suskun ve beklentisiz...yine de zafer kadar yenilgiyi de kabullenmesi gerektiğini bilememişti çoğu kez...aşka ettiği yeminler, aşksızlığa ettiği yeminler kadar sade ve içtendi..ama terketmeyi, terkedememişti bir tek, tüm yaşanmışlıkların ötesinde...

beklentisiz sevdim demenin bile bir beklentiye gebe olduğunu anlamamıştı bu yüzden, altında kaldığı enkazlara rağmen...
aşk çözülmeyi bekleyen bir soru değildi artık..lakin aşkı yaşamak da bu sorusuz cevabı anlamak kadar merhale istiyordu sahibinden..bir kere; beklenti kelimesini telaffuz etmeden yaşamak bir hayatı, en güç şeydi insan için...

peki ne yapmalıydı insan?..nasıl bir yoldu bu daha yürümeden zikzaklar çizdiren...bulduklarımız mı bizimdi yoksa kaybettiklerimiz mi diye geçirdi içinden?...her şeye ilaç zaman diye tamamladı içinde seyelan eden cevapsız sorular zincirini...
anlamaktı gayesi oysa, çözmekti tüm soruları..
hayat dile geldi o an..
-anlama, hisset dedi bir solukta...
anlamaya çalışmak da bir beklenti arayışında yitip gitmek değil miydi aslında, hiç yaşayamadan bu hayatı?...
bekleme dedi ani bir kalkışla kendine..bekleme benden kendini..ben de yitiğim senin gibi..bulmaya çalışırken kaybedilmiş..üzerine sınavlar biçilmiş bir yitik..
düştü yollara o da bir yolcu gibi..
bulmaya çalışmadan yürüdü yolları, yollar yürüdü..
bitişi olmayan bir yolda, yolsuzluktan bunalmak da neydi?...yol olmaya karar verdi ennihaye...anladı; yol da yolcu da biçare...