Ben Olsam Ben de Korkarım

Nerdeyse akşam olacaktı. Çabuk çıkmam gerekti bu ormanlık alandan. Ara sıra önüme çıkan çalı çırpının kollarıma batan dikenleri olmasa bu haberi çoktan ulaştırırdım dayıma. Acele evden çıkarken telefonu unutmuşum zaten. Moralim de buna bozulmuştu. Habere gelince köye yarın bilet ayırtmıştım, beraber gidecektik. 

Neyse ben düşe kalka yürüyordum ağaçların yanından. Kuşların cıvıl cıvıl ötüşleri arasında merakımı bastıracak rüzgârın serinliği dahi fayda vermiyordu. Aklıma hep o geliyordu, git gide yaklaşan korkum. Ya yılan çıkarsa, ya akrep çıkarsa diye kendimi yiyip bitiriyordum. O esnada yağmur yağmaya başlamaz mı ? Hadi bakalım buyur burdan yak şimdi. Çünkü otlar,toprak, yaprak hepsi birden çamur olacaktı. Üzerime giyindiğim o güzelim kumaş pantolon berbat olacaktı.

Yaşasın nihayet dayımın evine varmak üzereyim. Soluk soluğa evin kapısına geldiğimde benim birazcık korku dolu bakışlarıma bakarak :

- Sen şimdi ormanlık alandan tek başına mı geldin ?

Ben de o müjdeli haberi daha vermeye kalmadan :

- ben olsam ben de korkarım. Gel sana su içireyim .

Diyerekten ortaya yeni kurduğu yemek sofrasına beni davet etmişti.