Benim Derdim Özlem

Ay penceremde ve usanmadı her gece her gece...

Sevmedim zamanı ne yorgunum ne biçare sadece sevemedim zamanı öyle kıritik ki kelimenin anı ne söylesem atılacak dama papucu siz deyin ki ''vehameti gecenin ''bende ''evet öyle ''deyim aslı öyle varsayalım oysa sebepli boğuyor zaman; nefesimde bir yaralı ceylan ağırlamaktayım...

Tütünümün dumanı acı , tütünümün dumanı özlem tütünüm bir intihar gibi asılı ,beter bu zaman...

Şimdi tam sırası yoluyor saçlarımı çocukluğum tadı damağımdan gitmeyen hiç gitmeyen mutluluğum hadi koşarak gidelim n'olur dönmeyelim malum bayram yakın...

Nasıl severdim kiremit çatılı kayalar üzerine kurulmuş evimizi tepeden bakıldığında Ay ışığına asılmış gibi görünürdü ahşap kapıya dokunduğunda ellerinde yumak olurdu mutluluk anımsaya mıyorum numarasını ama cayır cayır hatıralarım deli edecek bu uğultu,

Nefesleri içinde benim dediklerimi açlığı-tokluğu, kış aylarında sobanın üzerinde babamın yaktığı portakal kabuklarının kokusunu, annemim feryadını duvarları çatlatan kahkahamızı, tıkır tıkır işleyen saatimizi boy boy çerçevere mıh gibi çakılmış siyah-beyaz fotoğraflarımızı... Ahh kocamandık biz...


En büyük korkumdu borularından duman sızdıran sobamız ''ya zehirler öldürürse bizi'' Tanrı içimde sanırdım kavuştururdum cılız bedenime ellerimi çünkü; annem ''kalbinde Tanrı'n ''derdi sıkıca sarılırdım sımsıkı ''n'olur Tanrım ayırma bizi'' duyuyor bilirdim yakarışımı ,dört duvarda çarpışırdı ses tellerimiz her nefes buhar taşırdı küçücük penceremize yapıştırırdım yanaklarımı uzun uzun o buğu nede yakıcı sıcaklıktaydı ; damla damla annem, babam kardeşlerim ruhuma akar nehir olur taşardı pencerenin dışnda kocaman gövdeli ağaçların dallarına binbir ürkeklik sarkıtırdım sebep zifir hep karanlıkta gölgeler oynaşırdı.korkardım

-Ağbi !!!

Çok severdim örtüsü şık olmayan karyolamı kardeşlerimle atardık minnacık bedenlerimizi karyolaya ve birer birer düşerdik yadigar el işi kilimimizin desenlerinin ortasına , debelenir dururduk bilinir hiç yanmaz insanın canı, yanmazdı canım ağbim vardı...
Bir adımlık mesafelerimiz oda, sofa kucaklardık etimizi kemiğimizi .Dönmeyelim lütfen!

Bayram dendiğinde; tarih,gün satır satır aklımda annemin kurbanlık telaşı, babamın yoksul bakışı Okulda da bayram telaşı ve sevinci vardı , birinci sınıftaydım o zaman ceylan gözlü öğretmenimi hiç unutamadım ne kadındı adı Nuran değil merhamet olmalıydı,beyaz kurdelam ve elleri ...


Devlet büyükleri ''çocukları sevindirin ve giydirin ''demiş; öğretmenim can hıraş bir kaç arkadaşımı tahtaya çıkardı ''çocuklar size bayram hediyesi alacazğız '', içlerinde yoktum yani kırmızı papuçta yoktu yalpalayarak bir telaş koştum öğretmenime boynuna sarıldım omuzlarında ağlamaya başladım ''hey Allah'ım'' ne anlayışlı kadındı pumuk hafifliği elleri sildi gözyaşlarımı Kısaca ilk kırmızı papuçlarımı memur maşı ile o almıştı.


Tabi ki; Babam davranışıma çok kızmış şımarıklık saymıştı kimin umurunda ki; bayramın ilk günü ayaklarım nasılda parlıyordu kıpkırmızı , hiç unutmam ''en güzel kız sensin ''deyip ağbim saçlarımı taramıştı Ağbim canım... canım... canım... n'olur Dönmesek çocukluğumdan...

İlk resim çizmeye O evimizde başladım bir kırmızı birde kurşun kalemim vardı hep evizin resmini yapardım çarpık çurpuk ama kırmızı renkle boyardım tüm beyazlığı en sıcak renkmiş Kırmızı hatta elimi yüzümü boyardım ve yine ağbim yıkardı
O; hep bir adım yakınımdaydı dokunmak ve besmele canımı acıtıyor şimdi Korktuğum felaket bir bayram günü bizi kopardı ...

Bazen kadehlerde yüzdürüyorum kırmızıyı dalga dalga canım tarıyor saçlarımı dönmeyelim lütfen sineme sardım bu anı...

Ne çok severdim zamanı, kurbanlık bayramı... Şimdi derinindeyim zamanın her gece süzülüyor Ay sıyrılmıyor penceremden.