Benim Küçük Güneşim 1.Bölüm

Bana doğru koşa koşa gelen bir kız çocuğu... Sıcak hava, ılık esen rüzgar, yüzüme vuran, gözümü de alan hafif güneş ışığı, birde o kız çocuğunun gülüşü...
Ve yaklaşıyor, gittikçe artıyor o tatlı gülüşü. Çocuklar, gülüşlerini de yanına alarak koşarlar. Gülüşleriyle birlikte koşarlar.
Diz çöktükten sonra kucaklayıp sarılacakken uyanıveriyorum birden...

Sürekli aynı rüyayı görüyorum. Hep aynı yerde bitiyor. Ne daha gerisini ne de daha ilerisini görebiliyorum. Küçük bir sahne gibi, sadece küçücük bir kesit gibi... Bir fragman ya da, tadımlık.

Adım mı? Adımın bir önemi yok. Bir sokak serserisiyim ne de olsa, nerede yattığım kalktığım bile belirsiz, evim yok. Karım ve çocuklarım da yok. Hiç olmadı. Hiçbir şeyim yok. Bir hayalim var sadece, bir kız çocuğum olsun istiyorum...
Ama benim gibi bir serserinin böyle bir isteği olmamalı değil mi? Çünkü imkansız. Hem kim inanır ki kirli sakallarımda küçük bir elin gezmesini istediğimi?
Herkes hayal kurabilir doğru, herkes isteyebilir ama hayal kurarken dahi, az da olsa gerçekçi olmalıyız değil mi?

Sizi bilemem ama ben olamıyorum. Olmakta istemem.
Saçma olan hayaller değil gerçeklerdir. Böyle bildim ben...