Benim Küçük Güneşim 6.Bölüm (Son)

Hayatınızda durdurmak istediğiniz anlar vardır. Hatta hayatınız sadece o andan ibaret olsun bile istersiniz. Uzun sürsün değil, sonsuza kadar sürsün istersiniz. Benim de bahsettiğim an bu andı işte...
Sakallarımla oynuyordu küçücük elleriyle... Gülümsüyordu, onu korkuturum diye kalkmadım yattığım banktan, kıpırdamadım. Sabah erkenden kalkamamıştım anlaşılan ve de benim küçük güneşim planda bir değişiklik yaparak sabah gelmişti parka...
Bir yandan anın tadını çıkarırken, bir yandan da annesini aradı gözlerim... Annesi, yanındaki birkaç kadınla sohbet ediyordu oturduğu bankta. Çok geçmez farkedecekti, biliyordum. Bu yüzden bu kısa anın tadını çıkarmalıydım.
Ona sarılmak, onu öpmek, onu kucaklamak geliyordu içimden ama korkuturdu bu onu. Birde çığlık falan atmaya başladı mı, al başına belayı...

Sustum... Beni sevmesini izledim. Sakallarımla oynarken kimi zaman acıtsa da hiç ses etmedim. Bir nevi hayallerime kavuşmuştum çünkü. Ve bozuldu bu anın da büyüsü...

Annesi belirdi, "Dokunma sakın o adama" dedi kızarak, benim küçük güneşim korktu ve geri çekildi sonra... Annesi kucakladı onu ve gözden kayboldular...
Hayallerim gözden kayboldu. Ondan sonra onu hiç görmedim.

Bir kız çoçuğum olsun istiyordum, bir çok şey de olduğu gibi istediğimle kalmıştım ama vazgeçmedim. Hayallerden vazgeçemem, her ne kadar vazgeçtiğimi söylesem de bazen, yapamam bunu.
Belki bir parkta bir daha rastlarım küçük güneşime, belki bir daha okşar pis sakallarımı minik elleriyle?
Neden olmasın?