Bir Anne

Yıllardan beri her sabah aynı şey. Dört çocuk annesi Safiye sabah namazını kıldıktan sonra biraz daha kestirir o dondurucu soğukta ahıra iner odun seçip sobayı yakardı. Kaynanayla birlikte yedi kişi aynı oda da kalıyorlardı. İlk önce evin erkeğine yemek hazırlar onu işe önderirdi. Daha sofra yerden kalkmadan teker teker dört erkek çocuğunu uyandırır kahvaltısını yaptırır ikisini okula ikisini de işe gönderirdi. Kaynana kendi çok erken kalktığından oturur oğluyla birlikte o da yerdi.

İşte bugün de Safiye her zaman ki gibi hepsini uğurladı. Kaynana soba başında bağdaş kurmuş,dizlerinin üzerine örttüğü battaniyeyi düzeltiyordu. Sesli düşünüyor konuştukça ön tarafta kalan tek dişi göze çarpıyordu. Safiye bir yandan yatakları topluyor. Bir yandan oğullarının kişisel eşyalarını katlayıp yerine götürüyor,bir yandan sofrayı topluyor,bir yandan evi temizliyordu. Bu soğukta yüzünü bile yıkarken elini suya değdiremeyen evin diğer üyeleri, her zaman her gün üç öğün bulaşık yıkayan annelerinin durumunu hiç düşünmüyorlardı.

Bir gün akşam vakti Safiye aniden rahatsızlandı. Karnını tuttu yüzünü ekşitti. Dört çocuk birden üzerine kapandı. Acı içinde kıvranan annelerini hastahaneye zor yetiştirdiler. Bir gün yoğun bakimda kaldıktan sonra ertesi gün detaylı bir şekilde incelendi. Bu incelemeler sonucunda ciğerlerinde kis olduğu saptandı. Doktor Safiye'nin çocuklarina durumu izah ediyor bu kisin ne kadar büyük olduğunu acilen ameliyat olmazsa ölümle sonuçlanacağını bildiriyordu. Ki ameliyatında zor geçeceğini hayati tehlike yaşayacağını onlara uygun bir dille anlatıyordu.
Doktor durumu izah ettikten sonra gitti. Dört kardeş birden kendi aralarında dert yanmaya başladı.
-Vah! Eşşek kafamız. Biz ne yaptık böyle! Nasıl kıydik ana sana diyerek birbirlerini suçlamaya başladilar. Şimdi hatalarını daha iyi anlıyorlardı. Hepsinin de zihninden her gün çırpınan bir anne geçiyordu. Bütün işleri hiç şikayet etmeden tek başına yapan anne.

Hepsi birlikte karar kıldı. Ortak bir düşünce de birleştiler. Bundan böyle annelerini asla yormayacaklar asla ona bir iş bırakmayacaklardı. Böyle söz verdiler kendi kendilerine. Ve sabırla ameliyatın gelip geçmesini beklediler.

Birkaç ay sonra anne sorunsuz bir şekilde ameliyatı atlatmıştı. İlk bir ay kendini toparlayamadı. Çocuklar etrafında fır döndüler. Ancak ikinci ayda Safiye ayaktaydı. Çocuklar verdikleri sözleri çoktan unutmuştu. Her şey normalleşmeye başlamıştı. Safiye yine herkesten önce kalkıyor, dondurucu soğukta dısardan odun getiriyor,sobayı yakıyor,eşini çocuklarını doyurup uğurluyor,tek başına yine bütün işler hiç şikayet etmeden yapıyordu.